Zorluklar kimi zaman nice başlangıçlara vesile olur, kimi zaman ise üzücü sonlara. Zorluklar istemesek de hayatımızın pek çok yerinde karşımıza çıkmaktadır. Baktığımızda hayatı hayat yapan zorluklar değil midir? Her şey kolay olsa herkes aynı düzeyde olurdu. Çabalayıp bir yere gelenle ile çabalamadan geleni ayırt bile edemezdik. Hatta bize başarıyı sağlayan tecrübe ettiğimiz o zorluklardır.
Bazen üstesinden gelemesek de karşımıza çıkan her engel aslında bize tecrübe kazandırır. Önemli bir nokta ise zorlukların karşısında pes etmemektir. Pes etmek bence bir yol olmamalıdır, ne insanlar var ki ne zorluklar yaşamış ama yine de pes etmeden hayata tutunmuş. O yaşadığı zorluklar belki de kimsenin kolay kolay kazanamayacağı tecrübeler verdi.
Bende zorlukları dostum olarak gören bir insanım çünkü o yaşadığım zorluklar bana hayat da tecrübe kazandıran olaylar. Evet bazen insan pes etmek istiyor ama o noktada oraya kadar yaşanmışlığı, emeğini hatırlayıp sadece 2 saniye duraksayıp mükemmel hayatına devam etmelisin. Kendi hayatımdan örnek vermek gerekirse; 8. sınıfa kadar kilolu bir insandım ‘ayı’ gibi lakaplar falan takılan birisiydim ama tabii bu lakapları takanlar zorbalık yapmıyordu çünkü onlar bana öyle seslendiğinde veya konusu açıldığında bende konuyu şakaya vuruyordum ama içten içe üzülüyordum. Kilom ve dış görünüşümden dolayı kızlarla pek aman aman ilişkilerimde olmuyordu, çocukken tabii insan istiyor öyle şeyler. 7. sınıfa geldiğimde kendi kendime dedim ki ‘Niye daha iyisi olmuyorum?’ kendime uzun süre bu soruları sordum. Kırılma noktam spor salonuna gitmemle oldu orda ağırlık çalışan insanları gördüğümde ‘Benim böyle olmamam için önümde ne engel var?’ dememle başladı her şey. En başta fazla kilolardan kurtuldum ardından ideal kiloma düştüm. 2-3 ay gibi bir sürede destek almadan 20 kiloya yakın kilo vermiştim. Kilo verdiğimde durmadım ve vücut çalışmaya başladım. 2 ay çalıştıktan sonra vücut çalışmayı bıraktım. 8. sınıfın sonlarına doğru mental çöküntülerimden dolayı kendimi yine yemeğe verdim ardından korona geldi karantina derken gene yemeye devam ettim. Haziran’a kadar böyle sürdü sonrasında eski halime dönerim korkusuyla yine rejime başladım fakat bu sefer hiç bir şey yemiyordum bu seferde çok zayıf olmuştum. 55 kiloya kadar düşmüştüm boyum ise 180 cm. Sonrasında 3 aylık bir beslenme sürecine girdim ve 70 kiloya kadar çıktım şu anda ise definasyon dönemindeyim.
Yaşadığım bu zorluklar fark ettiyseniz benim değişmemdeki asıl nokta. Ben o gün o kilomda kalabilirdim, o lakapları, benzetmeleri kabul edebilirdim fakat ben zorlukları atlatıp bambaşka birisi oldum. Bu yüzden zorluklara en iyi dostum diyebilirim. Tabii keşke hayat sadece hep böyle toz pembe zorluklar olsa bu zorlukların karanlık olanları da var ama zorluğun türü veya işleyişi pes etmeniz için sebep değil. Diyeceğim o ki, bir gün bu dünyadan gideceksin, kendine odaklan, dolu dolu yaşa. Karşına çıkan zorlukları fırsata çevir onları başarını değerli kılacak hale getir.