Mustafa zamanı olmadığını düşünen bir insandı. Zamanının olmadığı düşüncesinden dolayı da sorumluluklarını yerine getirmeme konusunu kendi aklında mantıklı buluyordu ama elbet bunun da bir sonu olacaktı.
Mustafa üniversitedeki 2. yılında sıkıntıları git gide artmaktaydı. Ödevlerini yetiştiremiyor hatta sınavlarından bile kalıyordu. Mustafa lise yıllarında çok başarılı bir öğrenci olmasına rağmen artık çok başarısız biriydi. Sürekli zamanının olmadığını söyleyen Mustafa, artık bu durum için bir şey yapmak zorunda olduğunun farkına varmıştı.
Bir akşam odasında oturuyor, bugüne kadar aldığı kararları yeniden gözden geçiriyordu. Her şeyi bu kadar ertelemek zorunda mıydı? Her şeyi “boş ver” diyerek kenara atmamalı mıydı? Ya da her şeyi bırakmalı mıydı?
“Her şeyi bırakmak için çok geç.” diye kararını aldı. Ya Mustafa problemlerini düzeltecek ya da problemler onu düzeltecekti. “Hiçbir şey için çok geç değildir.” sözünü kafasına kazıyarak masanın başına oturdu. Oturdu, çalıştı, kalktı, çalıştı… Gece gündüz bilmeden çalıştı. Boş ver diyerek kenara attığı şeylerin boş verilemeyecek kadar önemli olduğunu geç de olsa anlamıştı. Yarın onun final sınavıydı. Ya sınavı geçecek ya da okuldan atılacaktı. Sınav günü sabah erkenden kalktı ve sınava ilk gelen o oldu. Sınavının başına oturup her soruyu özen ile yazdı. Sınavdan ilk kalkmıştı ama geçeceğinden emindi. İnsanlar bu kadar erken vermesine şaşırmış olacaklar ki birdenbire gülmeye başladılar. Mustafa onları aldırmayıp sınıftan çıktı. Sınavın açıklandığı gün, herkes Mustafa’nın sınavdan en yüksek notu almasına çok şaşırmışlardı. Mustafa hiçbir tepki vermedi sadece omuzlarını dikleştirip odayı terk etti.
Yıllar sonra, Mustafa çok başarılı bir iş adamı oldu. İnsanlar onun nasıl bu kadar başarılı olabildiğini çok merak ediyorlardı. Birisi yanına gelip sordu: “Bu kadar büyük bir başarıyı nasıl bu kadar küçük bir zaman diliminde yaptınız?” yanıtı, çok keskin ve netti: “Zamanı yönetemeyen, sonunda zaman tarafından yönetilir.”