Tarihin tozlu sayfalarına yapılan ilk yolculuk, hem büyüleyici hem de dehşet verici hissettirmişti. Zaman makinesinin kapakları gıcırdayarak kapandığında, metalik, keskin kokusu burun deliklerimi doldurdu ve kalbim hızla çarpmaya başladı. İçimde hem büyük bir heyecan hem de bilinmeyene karşı bir korku vardı. Kontrol panelindeki düğmelere titreyen ellerimle bastım ve ekranlarda akan tarihler hızla geriye doğru kaymaya başladı. Gözlerimi açtığımda, çevremdeki manzara tamamen değişmişti. Taş Devri’ndeydim.
Makinemin içindeki korunaklı ortamdan dışarı adım attığımda, ilk dikkatimi çeken şey doğanın saf güzelliğiydi. Modern dünyanın gürültüsü ve karmaşasından uzak, kuşların cıvıltıları ve rüzgarın ağaç yaprakları arasında dolaşan sesi, huzur verici bir senfoni oluşturuyordu. Ancak bu huzur uzun sürmedi; karşıda, göğsünü kabartmış bir mamut bana doğru bakıyordu. Göz göze geldiğimiz o an, tarihin ne kadar gerçek ve tehlikeli olduğunu anlamıştım. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu, ama mamut ağır adımlarla uzaklaştığında derin bir nefes aldım.
Etrafı keşfetmeye başladım. İnsanların yaşadığı bir mağara bulmak istiyordum. Nihayet, bir mağaranın girişinde toplanmış bir grup insan gördüm. Onlara yaklaşırken, dikkat çekmemeye çalışarak bir kayanın arkasına saklandım. İlk insanlar, kıyafet olarak hayvan derilerini kullanıyor ve taş aletlerle işlerini hallediyorlardı. Bir an için onlarla tanışmak istedim, ama zamanın dokusunu bozmaktan korktum. Gözlerimle gördüğüm bu ilkel yaşam, modern dünyamızın nasıl şekillendiğini anlamam için bir kapı aralıyordu.
İlk insanların doğayla olan mücadelesi, hayatta kalma çabaları ve topluluk içindeki işbirliği beni derinden etkiledi. Bir yandan da bu insanların zihinlerinde ne düşündüklerini merak ettim. İlk kez ateşi keşfettikleri anın heyecanını, ilk avlarını yakaladıkları anın gururunu ve kaybettikleri sevdiklerinin acısını hissetmek istedim. Onların dünyasına kısa bir bakış bile, insanoğlunun ne kadar dayanıklı ve uyumlu olduğunu gösteriyordu. Taş aletlerle yaptıkları işlerin ne kadar ince ve ustalık gerektirdiğini izlemek, bu insanları daha da hayranlıkla izlememe neden oldu.
Daha fazla kalmak istesem de, zaman makinemin enerjisi sınırlıydı. Geri dönmek zorundaydım. Makineye geri döndüğümde, yeniden modern dünyaya dönmek için düğmelere bastım. Gözlerim kapanmadan önce, Taş Devri’nden bu yana insanlığın kat ettiği uzun yolu düşünüyordum. Aniden tekrar laboratuvarımdaydım. Oda, tanıdık bir sıcaklık ve güven duygusuyla dolmuştu. Bilgisayar ekranındaki tarih, tekrar 2024’ü gösteriyordu ve her şey normal görünüyordu.
Bu yolculuk, tarihin sadece kitaplarda kalmadığını, her bir anının canlı ve nefes alan bir gerçeklik olduğunu bana öğretti. Zaman makinesiyle yaptığım bu ilk seyahat, insanlığın geçmişine olan merakımı daha da arttırdı. Bundan sonra yapacağım yolculuklar, sadece geçmişi görmek için değil, onu anlamak ve ondan dersler çıkarmak için olacaktı. Her şeyin başladığı bu an, bir bilim insanı olarak hayatımın en unutulmaz anısı olarak kalacak. İnsanlığın köklerine dokunmak, geleceğe olan bakış açımı değiştirdi. Makinemin kapaklarını kapatırken, bir sonraki durağımın neresi olacağını düşündüm; belki antik Mısır, belki de Rönesans dönemi. Ama biliyordum ki her yolculuk, bana yeni bir perspektif kazandıracak ve insanlık tarihine dair daha derin bir anlayış sağlayacaktı.