ZAMAN YOLCULUĞU

Bir yerde arkadaşlarımla takılıyordum, işte geziyordum ve sohbet ediyordum. Bir anda bir makine gibi bir şey bulduk, çok değişikti ve biz de ”Oo! Zaman makinesi bu, hadi içine binip Uga Bugalara gidelim.” diye şakalaşıyorduk ve içine girdiğimizde bazı tuşlar vardı, oradan yazı yazabiliyorduk ve makine hala çalışıyordu! Biz de tuşlarla hadi Uga Bugalara gidelim, diye oynuyorduk ve bir anda makinenin kapısı hızlıca kapandı ve çok korkmuştum. Arkadaşlarım ve benim hayatım gözlerimin önünden geçti, uyandığımda arkadaşlarım da yanımdaydı ve bir çölün ortasındaydık. Etrafımıza baktığımızda bir sürü maymun ve insan kırması gibi bir şey çıktı ve biz de ciddi kalamadan ”Aaa, Uga Bugalar!” diye gülmeye başladık ama gülecek zamanda değildik ve İdil, ”Arkadaşlar bence zaman makinesini bulup yeniden kendi dönemimize gidelim.” dedi gülmekten ağlayarak ve biz de hemen aramaya koyulduk ama hiçbir yerde yoktu. Ben de panikledim. Annemi çok özlemiştim. Sonra bir yerde o zaman makinesi gibi bir şey gördük ve çok hızlı koşmaya başladık ama ”Uga Bugaların” yaptığı taştan bir şeydi. Ancak ben pes etmedim, onlardan çaldığım bir taşı yontup keskin bir şey yaptım ve yerden bulduğum birkaç çubuk ile bir bıçak yaptım ve ”O Uga Bugalardan daha da zekiyiz, eğer biz geçmişteysek geçmişi değiştirerek büyük bir farklılık yapabiliriz!” dedim ve onlar da başlarını salladılar ve işe başladık. O geçmiş insanlarına bir şeyler öğrettik, mamutları avlamamayı, dodo kuşlarını avlamamayı öğrettik ve sadece orada bulabildiğimiz inek etlerini yedik. Orada ne kadar kalıyorsak o kadar IQ’um düşecek gibi hissediyordum. O yüzden bazen dinleniyor, en sevdiğim şarkıyı mırıldanıp rahatlıyordum. Orada kıyafetlerimiz çok kirlendiği için en yakın ırmaktan su alıp kıyafetlerimizi yıkıyorduk ama hepimiz orada durdukça oradakiler gibi kıllı kıllı olduğumuzu düşünüyorduk ama hayatta kalma seçeneğimiz buydu. Orada bir mağara bulduk ve çok sevindik, artık onlarla beraber yaşamayacaktık! Hemen içeriye daldık ve orası müthişti, sıcacıktı ve kapı niyetine bir deri sermiştik. Orada yaşamaya başlamıştık ve iyice alışmıştık. Bir gün İdil ”Artık bıktım. Eski hayatımı özlüyorum, lütfen o makineyi bulalım.” dedi ve ben de ”Evet, köpeğimi özledim. Hadi, yola çıkalım!” dedim ve yola koyulduk. Sırtımızda çok fazla yük vardı ama buna değerdi çünkü onu bulduk! Aslında bulduğumuz yerde öylece duruyordu ve hemen o makineyi 2022’ye ayarladık ve işte! Olmuştu ama 2022’de sadece 10 saniye geçmişti. Biz de ona aldırmadan evlerimize gittik.