Zamanın birinde, bilim adamı Prof. Dr. Tuna DURSUN ve arkadaşı Doç. Dr. Zeynep NAZMAN, laboratuvarlarında yeni bir icat geliştirmek istiyorlardı. Geçen sene yaptıkları roket uçmamıştı.
Arabalarının motoru patlamıştı. Robotları GT5, artık onların istediklerini yapmıyordu. Hatta kendine bir makina yağı banyosu bile inşa getmişti. Tuna ve Zeynep, artık farklı ve kullanışlı bir icat yapmak istiyorlardı. Hemen laboratuvardaki eşyalarına bakarak düşünüyorlardı. Tuna eline ortalama 30-31 cm’lik bir kare prizma maketi aldı ve kara kara düşünmeye başladı. O anda Zeynep:
—Buldum!
diye haykırdı. Bu haykırış Tuna’yı içinde olduğu düşlerden uyandırdı. Oysa rüyasında ne de güzel banyo yapıyordu. Tuna Zeynep’e bakarak:
—Ne buldun?
diye sordu. Zeynep Tuna’nın elindeki kare prizma modelini işaret ederek:
—Bir zaman makinesi yapabiliriz.
dedi. Hemen Zeynep GT5’i çağırarak bir bardak çay istedi. Sonra GT5’in makine banyosunda derin düşlere daldığını anlayıp mutfaktan iki bardak çay aldı. Geldiğinde bir kıvılcım onu ucu ucuna ıskaladı. Sonra kıvılcımın geldiği yere bakıp Tuna’nın çalışmakta olduğunu gördü. Tuna ona bakıp özür diledi ve işine devam etti. Zeynep:
—Niye beni beklemedin?
diye sordu. Tuna bir kez daha özür diledi ve çayından bir yudum aldı. Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Sonunda makina bitmişti. Tuna ve Zeynep bir deneme yapmak için zamanda geriye gittiler. 2024’ten 1790 yılına girdiler. Ludwig van Beethoven’ın bir konserine gittiler. Tam sahnenin ortasında belirdikleri için herkes şok, korku ve kızgınlık içinde geriye çekildi. Tuna ve Zeynep utanıp zaman makinesine geri koştular ve yıl 2024’e geri döndüler. Bu olaya tanıklık etmek belki onlara utanç vermiş olabilir ama zaman makinesinin çalıştığını görmek onlara büyük onur kazandırmıştı 🙂