Ben kendimi bildim bileli yükseklik korkum var.Bir keresinde benim rahatsızlığım yüzünden 5.katta oturduğumuz apartmandan taşındığımız olmuştu.Yüksek bir yerde bulunduğumda nefes alamıyorum ve yavaş yavaş gözlerim kararıyor ardından bayılıyorum.Bunu ilk kez 5.sınıfa giderken arkadaşımın doğum günü partisinde deneyimledim.
Onların evi bir apartmanın en yüksek katlarındaydı.Kaçıncı kat olduğunu tam olarak hatırlamıyorum.Hazır yaz ve güneşli hava diye terasa çıkmayı istemişlerdi.Her şey güzel terasta oturuyorken benim dikkatimi sürü halinde geçen kuşlar çekti ve ayağa kalkıp onları izlemek için terasın ucuna yaklaştım sonra küt diye yere düştüğümü hatırlıyorum.
Gözlerimi açtığımda adeta herkes telaş içindeydi beni terasın ortasına sırtüstü yatırmışlar ve alnıma ıslak bez koymuşlardı.Gözlerimi ilk açtığımda arkadaşlarımın bana attığı şaşkın bakışları beni çok utandırmıştı.Herkes o gün ateşim çıktığından bayıldım sanmıştı bir başka benzer olay yaşanana kadar.Bu sefer ise 14 yaşındaydım ve ailecek Safranbolu’daki kristal terasa gimeye karar verdik.Zaten büyük bir korkuyla gitmiştik oraya hepimiz acaba altımızın kırılma ihtimali var mı diye düşünmeden edemiyorduk.
Oradaki güvenlikten sorumlu abiye 10 kere sorduktan sonra sonunda o terasta yürümeye hazırdık.Hedefimiz en uca gidip fotoğraf çekilmekti.Fakat beklendiği gibi olmadı.Yükseklik fobisinin henüz farkında olmayan ben o gün kendine çok güveniyordum.Fakat o cama adımımı attığım gibi düştüm ve bayıldım.Bu sefer gözümü hastanede açtım çünkü düşmemle yetmeyip bir de kafamı yere vurmuştum ve başım çok ağrıyordu.
Tüm bunları yaşadıktan sonra ailedeki herkes heyecandan bayıldığımı düşünüyordu.Bana ise o göz kararma anım bir yerden tanıdık gelmişti.Buraya kadar yükseklik korkum olduğuna kesin olarak emin değildim.Üniversite sınavımın sonucunda şehirdışında bir üniversitede makine mühendisliği kazanmıştım.Ailem her ne kadar istediğim bölümü kazanmama sevinse de yanlarında olamayağım için üzgün olduklarını da dile getiriyorlardı.
Herkesle vedalaştım ve gitmeye hazırdım.Uçağım saat 10.00’da idi.Uçağa bindiğimde yapılan anonsla irkildim.Duyduklarıma inananamadım!Uçağın uçuş öncesi yapılan kontrollerden kaldığını ve uçuşun güvenli olmadığı söylenmişti.Biletlerimiz değiştirildi ve o gün uçağa bindiğimde tek başıma olmamın da etkisiyle çok heyecanlıydım.Sürekli aklımda bu uçağın kontrollerinde ya bir şey atlandıysa ve düşersek diye düşünüyordum.Cam kenarında oturuyordum ve yanımdaki kişi sürekli bana yaklaşıp camdan bakmaya çalışıyordu ve bu beni sinir etmişti.
Neyse ki indik ve ben uçak iniş yaparken tekerleklerin yere sürtmesinden heyecanlanıp bayılmıştım.Yanımdaki camdan bakmaya pek hevesli kadın beni ayılttı.Çok sıkıntı olmadı ve eşyalarımı yerleştirmek için yurduma doğru gidiyordum.Hiçkimseyi tanımadığımdan gergindim ve yurtta oda arkadaşım umarım iyi huyludur diye düşünüyordum.Yükseklik korkumu 60 yaşımda bungee jumping yaparken öğrendim.Atladıktan sonra kalbim durdu ve fobim ölümüm olmuştu.
