Hayretle yerdeki kana bakıp iç çekiyordum ki bir anda kapı çaldı ve elim ayağım birbirine girdi . Nereye saklamalıydım ki elimdeki o koyu kırmızı renkle kaplanmış olan baltayı ? İçimden nefesimi kontrol etmeye karar vererek kapıyı yavaşça kilitledim. Ancak dışarıdaki her kimse kapıyı hiç aralamadan yumruklamaya devam ediyordu ; işte hayatımda tek dehşete düştüğüm yer , tek hayallerimin kararıp bitmesini beklediğim yer burasıydı. Nasıl bir yol izleyeceğimi işte o nefes nefese kaldığım an belirlemeliydim ve tüm bu saçmalıklardan kurtulmalıydım. Bu noktaya kadar nasıl geldiğimizi anlatacak olursam olay tam olarak şöyleydi :
Emma adında bir yaşlı kadın insanların antika eşyalarını kendilerine vermeleri karşılığında onlara 2 ruble kadar para veriyordu ancak bu kadını kasabada kimse sevmezdi ve onun yalancı bir hırsız olduğunu söylerlerdi. Bende bir gün babamdan bana yadigar kalan saati vermek üzere yaşlının evine gittim çünkü kendimi doyuracak param kalmamıştı ; annemler benden uzakta yaşıyorlardı ve böyle bir durumdayken onlardan para istemek onlara karşı yapacağım saygısızlıktan başka hiçbir şey olmazdı . Emma’nın evine gittiğimde ona durumu anlattım ve saatimi verdim fakat bir şey dikkatimi çekmişti burada birçok insanın eşyasının bulunduğu sanılan büyük bir kutu vardı ancak içi boştu . Burada anladım ki gerçekten insanların ona emanet ettiği şeylere sahip çıkmıyordu ve içimde aniden öfke duygusu beliriverdi. Kendimi apartmanın dışına atarken o kadının gerçekten hırsız ve yalancı birisi olduğunu düşündüm . Böyle insanlar ortadan kaldırılmalı, öldürülmelilerdi .
Eve vardığımda yorgun düşmüştüm ve bu nedenle hızlıca uykuya dalmıştım. Sonraki gün mutfakta duran bir balta dikkatimi çekti ; elime aldım ve yaşlı kadının evinin evinin yolunu tuttum . Kapıyı tıklattım ve beni evin içerisine doğru davet etti tam arkasını dönerken baltayı kafasına vurdum ve kafatası tamamen dağılarak yere düştü ve kanlar akmaya başladı. İçimden ” bunu yaptığıma inanamıyorum ” dedim
. İşte bu noktaya bu şekilde gelmiştim. Bunun nedeni korkak ve kötü olmam değildi tam tersine, daha önce yaşadıklarım yüzünden küçük bir şeyden bile sinirlenecek duruma gelmemdi , aşırı kaygılı olmamdı . gözümü yoksulluk içinde açmadım ; babam öldükten ve Petersburg’a okumaya geldikten sonra tam bir yoksulluk içine düşmüştüm , bu yoksulluk beni ezmişti. Yoksulluk, her şeyden önce aç kalmaktır, aç kalmak ise korkunç bir işkencedir. Yoksulluk durumu ve toplumdan kopması nedeniyle ben bir nihilist mi olurum? aç kalmak, önce insanın kendi içinde yıkımın başlaması, dünyayla olan canlı bağlarının zayıflamasıdır. Böyle bir ortamda insanın içinde çevreye karşı düşmanca duyguların uyanması olağandır.
“Tarihte çirkinliklerden ve aptallıklardan başka bir şey yoktur! Tüm bunları aptallıkla açıklıyorlar. Bu nedenle yaşamın canlı sürecinden nefret ediyorlar! Tek bir canlı ruh istemiyorlar!” bu da benim tamamen hayata bakış açımdı ve evet şu anda cezamı çekiyorum ama vicdan azabı çekerek değil…