Zar zor hatırlıyorum 1. Sınıftım. Arkadaşım Alperen ile oyun oynuyorduk. O benden katbekat daha hızlıydı. Ben de onu yavaşlatmak için kıyafetine asıldım. Alperen düşmüştü. Dişi kırılmıştı ama kan alnına bulaştığı için ben beyin kanaması geçiriyor zannetmiştim. Bir ağlıyorum “En yakın arkadaşımı kendi ellerimle öldürdüm” diye. Hapse gireceğimi zannediyordum. İçimden en az 35 yıl yatarım diye düşünüyordum. Alperen’i ambulans aldı götürdü. Kağıdı kalemi çıkardım yazmaya başladım ki, okul zili çaldı. Ben Alperen revirde zannediyordum. Zil çalar çalmaz revire çıktım. Hemşire “Ambulans aldı.” dedi. Ağlaya ağlaya servise gittim. Çok etkilenmiştim fakat her zamanki gibi serviste uyuduğumdan dolayı etkisinden çıkmıştım hatta unutmuştum. Annem eve gelene kadar tabletimle oynadım ve annem eve gelince Alperen’in iyi olduğunu, yarın gelemeyeceğini fakat ertesi gün okula gelebileceğini söyledi. Ben çok sevinmiştim. Şimdiden ona bir özür mektubu yazmalıyım diye düşünmüştüm. En sonunda yazmıştım. Ertesi günden sonraki gün mektubu arkadaşıma verdim. Çok da umrunda değildi. “Biz aslında ineğiz ne arkadaşı be!”diye bağırmıştı. Ben korkmuştum. Sonrasında şaka şaka deyip sarılmıştı.
Anım bu kadardı okuduğunuz için teşekkür ederim.