O gün… Tam da Kasım ayının 10’unda. Her çocuğun yetim kaldığı o gün. Hayvanların sahipsiz kaldığı, kuşların ötmek için neden bulamadığı o gün başladı bu özlem. Tam da saat 9’u 5 geçe. Şarkıcıların susutuğu çocukların ağladığı o gün. Başöğretmen, Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün sadece fiziksel olarak hayata veda ettiği o gün bayraklar yarıya çekilmişti. Herkesin saygı duyduğu o adam , bu dünyada Başöğretmen ismine sahip tek politikacı ve asker… Kimine göre bir kurtarıcı, kimine göre binlerce evladı olan bir baba. Siren sesleri çalıyordu. İnsanlar onun mezarına çiçekler bırakıyordu.Her ölüm yıl dönümü ilk günkü hüzünle anılıyordu.Acaba ne düşünüyordur bizim hakkımızda. Belki de kemikleri sızlıyordur, hala onu unutturmaya çalışanlar için. Belki de gözleri yaşarıyordur biz onu kim ne yaparsa yapsın unutmadığımız için. Lakin şu bilinmelidir ki fiziksel olarak bir tane olsa da , düşünce olarak milyonlarca Mustafa Kemal vardır. O’nun düşüncelerini unutturmak için boşa çabalayanlara inat
“Selam olsun Mustafa Kemallere !”
Çünkü bizler Atatürk’ün askerleri olarak doğduk onun askerleri olarak da öleceğiz.