Her zamanki gibi sıkıcı bir gün. Kimse beni dinlemek istemiyor. Saat 10 gibi yine hiçbir yayınevinden kabul almayacağım umutsuz bir güne uyandım. Nerede yanlış yaptığımı sorgulamak üzerine bir buçuk saat tavanı izledim. Çocukluğumu düşündüm. Acaba bu acınası halimde bile ailem benimle gurur duyuyor mu? Pek sanmam. Tam tamına bir hayal kırıklığıyım. Benim için verilen yılların emeğinin nasıl boşa gittiği bir film rulosu gibi geçti gözümün önünden. İçimde umutsuzluğun verdiği rahatsızlığı iyice arttırdı bu lanet olası film.
Kendimi kaybettim. Tam anlamıyla kendimi kaybettim. Bu ifade aslında sanatına takdire şayan bir özveriyle bağlı olan kişiler tarafından iyi anlamda kullanılır. Zira onlara zevk ve para veren tutkuları sayesinde yarattıkları dünyaları ile gerçek hayatlarından izole olmuş,istedikleri o hayatı yaşamaktadırlar. Kendi sanatları,kendi çizgileri içerisinde… Ama ben kesinlikle o şekilde kaybolmadım. Her şeyden önce ben sanatımın değil hayatımın içinde kayboldum. Sanatım karnımı bile doyurmuyor. Asla hak ettiğim ilgiyi aldığımı düşünmüyorum. Kesinlikle daha fazlasını hak ediyordum ama bir şeyleri yanlış yaptım sanırım. Farkında olmadan bazı adımları yanlış atmış olmalıyım ki bu acınası hale düştüm. Hayatımdan nefret ediyorum. Durmadan gelip geçen,hayatıma hiçbir katkısı bulunmayan günlerden nefret ediyorum. Her yeni bir gün bir zulüm adeta. Aklımdakileri kağıda dökesim bile kalmadı artık. Çünkü biliyorum kimse önemsemeyecek. Hiç kimse tarafından fark edilemeyecek sanatımın ve zavallı benim bu acıları daha fazla çekebileceğimizi düşünmüyorum. Bu sıkıntımın sona ermesi için en kesin çözüm değişmekolmalı. Bir şeyleri değiştirmeliyim ki bu acımdan kurtulayım. Her gün birbirinin aynısı. Nefes aldığım her saniye boşa gidiyor. Hiçbir anlamım,amacım kalmadı. Değersiz ve insanlar tarafından fark edilmeyi bekleyen zavallı bir sanatçı(?)yım. Tutkum beni sadece bir yere kadar mutlu etti fakat bir noktada kimseden ilgi,beğeni almadıktan sonra ne kadar berbat ve yetersiz olduğum yüzüme vuruldu. Yanımda olup beni destekleyecek kimse yok. Tek motivasyon kaynağım sanatım iken sanatımın beğenilmemesi,eserlerime bir olumlu geri dönüş bile gelmemesinin sonucu artık kendimi iyi ve yeterli olduğuma inandıramıyorum. Sürekli yeni türde eserler yazmak Tek başıma heveslendirip güçlü tutma çabalarım faydasız. Çünkü ben yetersizim. Kimsenin sanatımla ilgilenmemesinin sebebi de bu. İnsanlar sanatıma ilgi göstermedikçe ben kendime farklı sıfatlar takma gereksinimi duydum ki asla ulaşamayacağım yükseklikteki beklentilerim yüzünden yine hayal kırıklığı yaşayıp yere çakılmayayım.