YILLARCA AÇILMAYAN BELGELER

Koştum koştum ve koştum. Ne yapacağımı bilmiyordum. Babamı gözümün önünde öldürmüşlerdi ve kafamda bir çok soru vardı. Evime gittim kapıyı açtım, eve girdim ve yatağıma uzandım. Neler gördüğümü hala sindirememiştim ve kafam çok karışıktı. Haberleri açtım ve bir polisin yani babamın öldürüldüğü haberini gördüm. Babamı ateş eden o adamın bir yerlerden tanıdık olduğuna çok emindim ancak asla hatırlayamıyordum ve hatırlayamadıkça daha da kötü hissediyordum. En sonunda babamın çalıştığı karakola gittim ve kapıyı açtığımda gördüklerime inanamadım. Babamın katili tam karşımda elinde belgelerle duruyordu. Sanırsam o da karakolda babamla çalışıyordu. En iyisinin onu daha önce hiç görmemiş gibi davranmak olacağını düşünüp endişeli adımlarla karakola adımımı attım. Babamın arkadaşlarıyla konuşmaya gittim ve babamın katili hakkında sorular sordum ama babamı onun öldürdüğünü söylemedim. Sanırım o cesareti kendimde bulamıyordum. Daha sonra uzun düşünceleri atlattıktan sonra babamın karakoldaki en yakın arkadaşına gördüklerimi anlatmaya karar verdim. Bana hiçbir kelime etmeden odadan çıktı ve günler boyu kararımın doğru olup olmadığından tereddüt ettim. Tahmin etmeyeceğim bir zamanda beni aradı ve babamın katilinin suçunun kanıtlandığını ve hapse gireceğini söyledi. Kafam allak bullak olmuştu. Bana hiçbir şey söyleyemeyeceğini ve her şeyin yıllarca açılmayan belgeler sayesinde olduğunu söyledi. Ve bir daha da babamın belgesi açılmadı.