Aile büyüklerimin bana yaptığı çoğu şeyi yapmadım. Mesela on dakikada bir “Ders çalış.” demedim. Ben onlara daha çok bir baba gibi yaklaşmayı denedim. Onları koruyan ve seven, onları öpüp koklayan bir ebeveyn oldum ben. Sürekli onlara “Bana su getir.” demedim, ben gidip aldım. Beni uğraştırdıkları gibi uğraştırmadım onları. Davranış olarak hiçbir zaman hayallerini kırıcı, gururlarını incitici bir şey yapmadım. Şimdi neler olduğunu anlatayım… Sabah en erken ben kalktım. Annem ve babamın yani bir nevi çocuklarımın uyumasına izin verdim, ilk babam kalktı. Ben de sıkıldığım için televizyon izliyordum. Annemden çayı istemek yerine ben gidip aldım. Babam ödevleri yapıyordu, yardım ettim. Daha sonra dışarı çıktık. Ben araba sürmeyi bilmediğim için babam sürdü. Avm’ye geldik. Bir oyun merkezinde oynamaları diğer çocukları şaşırtacağı için oynatmadım. Yemek yedik ve eve geldim. Bir saat söyledik ve o saat ders çalıştık. Güzel bir gündü ve onları zorlamadım. Onları çok rahat hissettirdim ve belki düşünmüştürler “Biz ne yapmışız?” diye.
Buradaki kişiler benim ailemi yansıtmamaktadır. Türkiye’de bir sürü aile böyle olduğu için böyle bir farkındalık yazısı yazmak istedim.