Siz insanlar yeni yılı ne kadar önemsiyorsunuz bilmiyorum ama bizler çok önemsiyoruz.Biz kim miyiz? Bizler sizin izlediğiniz dizilerdeki animasyonlarız.Biz çekim zamanımız gelince kamera karşısına geçeriz, işimiz bitince de evlerimize çekiliriz.Yani bizlerinde hayatları var.Yani sizler gibi bayramlarımız, kendi aramızda eğlencelerimiz ve daha neler neler. Bayramlarımızdan en önemlisi de yeni yıl. Hatta hepinizin bildiği üzere her yıl yılbaşı özel bölüm bile çekiyoruz.Yılın en eğlendiğim zamanıydı yılbaşı fakat bu yıl olanlardan sonra sene hiç bitmesin istiyorum.
Yılın son gününe saatler kalmıştı, kuliste çekim için hazırlanıyordum. Uzun süredir kulisteydim ve kimse yanıma gelmemişti. Meraklanıp dışarı çıktım. Karşımda kocaman olan reji ekibini görmeyi beklerken bomboş bir set gördüm. Panikleyip etrafa bakınmaya başladım ama kimse yoktu. Hayatımda hiç bukadar yalnız olmamıştım. Dışarı bakınmaya başladım ama bir animasyon izine bile harslayamadım. Sanki hayalet şehir.Bugün yılbaşı özel bölümünün sonunu çekicektik ve 31 Aralık saat 00.00’da yayınlanıcaktı. Yayınlanmasına son yirmi dört saat. Kocaman şehirde tek başımayım ve yılın en önemli bölümü yayınlanamayacak. Bunun olmasına izin veremezdim o yüzden hemen araştırma yapmak için kamera odasına koştum. Bir saatten sonra insanlar kayboluyor. Nasıl, neden kayboluyorlar gözükmüyor.Nasıl bulacağımı bilemediğim için evime doğru yürümeye başladım. Etrafıma baktıkça boş olan evler, kafeler, parklar gözümün önünden geçiyor. Bir anda nereye kayboldu herkes? Eve girer girmez kendimi yatağa attım.Uyuyup olanların bir rüya olmasını dileyecektim. Zor olsada uykuya daldım, kalktığımda yeni yıla girmemize son on saatti. Yeni yıla nasıl girersen öyle devam edermiş. Ya böyle yapayalnız girersem yeniyıla. Yatağımın karşısındaki aynaya baktığımda son bölüm için yapılan makyajımı gördüm. Artık gözyaşlarımı tutamadım.İnsanların dizilerimize nasıl tepki verdiğini gördüğümüz ve insanları izleyebildiğimiz bir kısım vardı, oraya doğru yola koyuldum. İçeri girdiğimde hemen ”Benim Yılım” yazan masaya oturdum. Bu bizim dizimizin adıydı. Kulaklığı takıp insanları izlemeye başladım.Herkes özel bölüm için saat sayıyordu.”Son iki saat kaldı” diye bağırdı biri. Çok mutsuzdum, istediklerini alamayacaklardı çünkü o bölümün sonu çekilmedi ve yayınlayacak insanlar ortadan kayboldu. Her şey maffoldu, hayatım maffoldu.Yeni yıla girmemize dakikalar kaldı, şehrin merkezindeki çam ağacının oraya gittim.
Umutsuz bir şekilde ağacın altında yeni yıl dileğimi diliyordum ve yeni yıla girmeye saniyeler kalmıştı. Tam o anda arkamdan ”10 9…” diye sesler duydum. Arkama baktığımda tüm ekip ordadaydı. Onlara doğru koşarken bir sürü alkış sesi duydum.Herkes özel bölümün sonunda ekibin kavuşmasına ve böyle bir sonla yeni yıla girmemize çok sevinmişti. Ne demişler yeni yıla nasıl girersen öyle devam edermiş.