Köpek havlamaları , araba sesleri , insanların seslenişleri. Burası sokak , burası benim evim. Kendimi bildim bileli burada yaşıyorum. Ailem beni terk ettiğinden beri evim burası. Adım Emre. Ailem beni küçükken terk etmiş. Ailem hakkında ve beni neden terk ettikleri hakkında hiçbir bilgim yok maalesef. Aklımda çok soru var ama cevaplayacak hiç kimsem yok. Bildiğim kadarıyla hiç akrabam yok. Babamı en son altı yaşımda gördüm. Sarı saçlıydı , mavi gözleri vardı. Elleriyle saçımı okşardı. Sonra bir gün her şeyimi kayıp ettim. Buradaki insanların yardımı ile hayatta kaldım. Uzun süredir sokaklardayım. Artık alıştım buralara. Ne de olsa çocukluğum buralarda geçti. Hayatımda şanslı olduğumu hissettiğim tek bir nokta oldu. O da hayatımın geri kalanının da sokaklarda geçmeyecek olduğunu öğrendiğimdeydi.
Gece olmuştu. Sokağın sert havasına karşın battaniyemin içinde girdim. Sonbahar böyle soğuk geçiyordu. O sırada tek dileğim sıcak bir yataktı. Ve isteğim gerçekleşti. Bir kadın bana doğru yürüyordu. Acelesi varmışa bekliyordu. Alnından ter damlaları akıyordu. Sarı saçlıydı ve mavi gözlüydü. Bana babamı hatırlatmıştı. Gecenin karanlığında zar zor seçiliyordu. Sokak lambalarının altına geçtiğinde onu iyice inceleme fırsatı buluyordum. Beni gördükten sonra hızlı adımlarla yanıma geldi. Bana “Emre Korkmaz’ı tanıyor musun?” dedi. Ona “Sorduğun kişi ben oluyorum lütfen devam et.” dedim. Gözleri doldu. Ağlamaya başladı. Hiçbir şey anlamamıştım. Bu kişi de kimdi? Adımı nereden biliyordu? Ben bunları düşünürken bana bir anda sarıldı. Yüzünü omzuma bastırdı ve “Kardeşim, sonunda buldum seni.” dedi. Bir ablaya sahip olduğumu o sırada öğrendim. Beni elimden tuttu ve yürütmeye başladı. Bir yandan ağlamaya devam ediyordu. Çok büyüdüğümü söyledi. Hıçkırarak bir şeyler söylüyordu ama anlayamıyordum. Bir süre daha yürüdükten sonra bir arabaya işaret yaptı. Arabaya bindik. Ön koltuğa oturdu ben de arka koltuğa oturdum. Arkasına döndü ve beni incelemeye başladı. Artık kurtuldun gidiyoruz buralardan dedi. Çok uzaklara gideceğiz dedi. Ben İstanbul’daydım beni nereye götürebilirdi ki. O sırada esnedim. Bunu fark eden ablam yatmamı istedi. Üzerime bir battaniye koydu. Ve kendimi uykuya bıraktım.
Ben Emre. Ankara’da ablam ile yaşıyorum. On dört yaşındayım. Şu an özel bir okula gidiyorum. Eğitimime geç başladım. Ablam bir bilim insanı. Çok çalıştığı için onunla pek zaman geçiremesem de oldukça mutluyum. Resim çizmeyi çok seviyorum. Hayatım için temel bir hedefim var. Sokaktaki çocuklara yardımcı olmak.