Fazla vaktim kalmadı, bu durumdan bir an önce kurtulmalıyım. Geleceğim, hayallerim ve hayatım belirsiz. Bu noktaya nasıl geldim, ben de bilmiyorum. Oysa her şey olması gerektiği gibiyken şimdi neden öyle değil? İlk başlarda her şey normaldi. Normal bir şekilde okuluma git – gel yapıyor, ders çalışıyordum. Sonra bir gün bir haber aldım. Bu haber, tüm çalışmalarımla birlikte tüm planlarımda yerle bir etmişti. Bu haber, benim okulumu bırakmak zorunda kalabileceğimi söylüyordu. Sınav sistemim değişmişti. O alıştığım, hazırlandığım, geleceğe dair her şeyi planladığım o sınav değişmişti.
Hayatımda değişen tek olay bu değildi; ben de değişmiştim. Yıkıldım, üzüldüm, bunaldım. Uğruna çabaladığım hayallerime giden yol yıkılmıştı ve eskisi gibi olmayacaktı. Bu beni çok korkutuyordu; ya başarısız olursam? Ya alıştığımdan çok daha farklıysa? Ya okulumu bırakırsam? Hatırlıyorum da ilk kayıt olduğumda nasıl heyecanlıydım. İsteklerim, umutlarım, hedeflerim vardı… ilk geldiğimden beri okulumu çok sevmiştim, ikinci evim olmuştu. Mutluluklarım, üzüntülerim başarılarım… Hepsi burada yaşandı. Birçok anı katmıştı burası bana birçok değerli öğretmen ve arkadaş kattığı gibi. Şimdiyse, ayrılma fikri beni çok korkutuyor. Bu ve bunun gibi düşünceler kafamın içinde çok uzun süre benimleydi. Belirsizliğin beynimde oluşturduğu sorular sanki benim bir parçam olmuştu. Sadece gündüzleri değil geceleri bile benimleydi. Bana göre çok uzun bir süre bu bilinmezlikle yaşadım ve yaşamaya da devam ediyorum . Hayat durmadan ilerliyor ve zaman benim için gün geçtikçe daralıyor. Kurtulmak için tek çarem karar vermek ve bunu da nasıl yapacağımı bilmiyorum. Yaşayarak göreceğim…