Bir gün babam ile market çıkışında küçük bir kız çocuğuna rastladık ve ben merak edip annen var mı diye sordum. Hüzünlü bir ses tonu ile cevap verdi. (Hayır yok) dediği an, içimi bir üzüntü sardı. Bana yardım edin diye çığlık atıyordu sanki gözleri. ”Yardıma ihtiyacı olan çok insan ve canlı var. ” dedi, o an babam.
Bütün dünya sessizliğe büründü bu yoksulluk karşısında. İnsan susturabilir mi vicdanının sesini, hayatına devam edebilir mi gerçekten? Bir yardım çığlığı duyuyorum bu kalabalık dünyada. Bir tek ben mi duyuyorum bu sesleri? Hangi çocuk okula gitmek yerine çalışmayı tercih eder,? Hangi hayvan öldürülmeyi hak eder? Hangi canlı hayattan koparılmayı hak eder? Neden susuyor insanlar bu zulme? Keşke gönüller fakir değil de zengin olsaydı. Belki o zaman her canlı eşit bir şekilde yaşardı.
