YALNIZLIK

İnsan dediğimiz varlık yalnız yaşamak için kendini geliştirmemiştir. İnsan sosyal bir canlı olduğu için konuşmak, sosyalleşmek, kalabalığa karışmak ister. Çünkü onun yaşam amacı ve bu yaşamda mutlu olmasının gereğinden biri sosyalleşmesi, toplum içinde duygularını ve düşüncelerini yaşayabilmesidir. Bir bahçe düşünün o bahçede sadece tek bir ağaç olduğunu… O ağaç belki de zamanla yalnızlıktan kuruyacaktır. Çünkü o ağacın bile kendi varlığından haberdar olmasını isteyeceği başka ağaçlara ihtiyaç duyacağı aşikârdır. İnsan da böyledir. İnsan kendi yaşamından hareketle kendi varlığını bir başkasının da bilmesini ve böylece kendisini yalnız hissetmeyeceği bir sonsuzluğa erişeceğini sanır. Ama eğer bir ormandaki tek bir ağaç kadar yalnız ise o zaman geriye tek bir şey kalıyor. O da köklerini olabildiğine derine kazımak. Böylece kimse onu yerinden söküp de atamasın. Yalnızlık bence insana göre değil. Çünkü insan ancak bir başkasının gözünde kendi varlığının anlamını bulabilir.