Eliptik bir orbitalde tanıdık bir şeyler dolanıyor etrafımda, başım dönüyor. Dün kim olduğumu hatırlamıyorum ama hatırlamak da dün kim olduğumla alakalı tamamen. Zira daha da tehlikelisi, yarın kim olacağımı bile tanımıyorum. Yarınımı çalanları yaratanı nefretle anımsıyorum günaşırı. Her bir kimseyi saymaya dengemin yetmediğini hissediyorum.
Düşünememek… Ama hiç kimseyi sevmeye yörüngemin yeteceğini de iddia edemem. İnsanlar düşünemediğimi söylüyor, ne mümkün? Benim için değil, bana dönen her şey aklımın bir köşesinde. Eşzamanlar anında gerçekleşiyorsa tüm bunlar, pek normal karşılarım düşünememeyi. Aynı anda birkaç basamak atladığım bir merdivenin bitmemesi, öznefretle anımsamadığım nadir olgulardan.
Kan ter içindeyim zaten. ne mümkün? Ardı ardına katları çıkıyorum, kapıları geçiyorum, hızımı katlıyorum. Etrafımda olan biteni herhal düşünmemem pek beklendik. Zira yalnız ben bir özyalnızlık yaratırsam, işte o zaman yarınımı çalanlar var olur; birileri bana uzaklaşmamı söyler, yok olurum.
Eliptik bir orbitalde tanıdık bir şeylerin etrafında dolanıyorum, başım dönüyor. Alanından çıktığı gibi soldaki asansöre binenler anlamakta zorlanabilir. Gece kuşuysa ne yazar? Yukarı çıkmak için aşağı iniyorsa yahut aşağı inmek için yukarı çıkıyorsa birey, birey duygularına yönelik epik irrasyonel masalları anlayamaz gibi gözüküyor. Belki de sonsuz merdivenler aklını çelmiştir, kim bilir?..