İhtiyacım olacak son birkaç malzemeyi de alışveriş sepetime attım ve kasaya doğru yöneldim. Yıllardır hayalini kurduğum şey sonunda gerçekleşmişti; yarın sabah uçakta hayallerime doğru bulutlar arasından süzülecek, yeni hayatımın başlanfıcını yapmı olacaktım. Küçüklüğümden beri dünyayı gezip, eğitimimi farklı ülkelerde devam ettirme hayalini kurup duruyordum. Zorlu ve ama her şeyine rağmen keyifli geçen dört yıllık lise hayatımın sonunda yurtdışında istediğim üniversitenin düşlediğim bölümüne girmeye hak kazanmıştım. İşte şu anda da yeni hayatım için son eksikleri tamamlıyordum.
Her ne kadar içimde kelebekler uçsa da kalbimin bir köşesi hüzünle kaplıydı. Yarın o uçağa binince doğumumdan bu güne kadar yanımda olan herkesi -ailemi,arkadaşlarımı- geride bırakmış olacaktım. Onlara veda etmek şu an benim için hayttaki en zor şeydi.
Kafamda bu düşüncelerle aldıklarımın parasını ödeyip bundan sonra uzun zaman göremeyeceğim evime doğru yürümeye başladım.
Anahtarı çevirip kapıyı açtığım büyük bir kalabalıkla karşılaştım. Ailem, arkadaşlarım hepsi benim için oradaydı.
Önce annem ve babam yüzlerinde buruk tebessümlerle bana sarıldılar.
”Seninle gurur duyuyoruz kızım.”
Daha sonra arkadaşlarım üstüme atlayıp ağlamaya başladılar. Duygu geçişlerine ayak uyduramıyordum.
İlk başta küçüklüğümden bu yana olan footğrafları derleyip bir video yapmışlar, onu izlerken göz yaşlarımı tutmakta zorlanıyordum. Daha sonra orada bulunan herkes bana özel bir video çekmiş duygularını dile getiren. Artık hüzünden ve mytluluktan yanaklarımdan süzülen yaşları durduramıyordum. 
O gece geç saatlere kadar birlikteydik. Eğlendik, hüzünlendik, eskiyi hatırladık. Ben hiçbir anını unutmamak için bütün görüntüleri teker teker hafızama kazıdım.
Ertesi sabah havaalanına yalnız gittim. Vedalarda çom duygulandığım için annemle babam bu isteğimi anlayışla karşılamışlardı. Havaalanına girdiğim an kendimi özgğr ve bağımsız hissettim. İçimde eski hayatıma dair ufak üzüntü parçaları da olsa yeni bir maceraya atılmak isteyen kalbim hızlıca çarpıyordu.