Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu.
Olduğum yerde kalakalmıştım. Ne yapacağımı bilemiyordum. Kendimi nasıl ifade edeceğimi de bulamamıştım. Hatta bugün düşününce bile bulamıyorum. Hatırladığım tek şey gördüğüm şeyin beni ne kadar etkilediğiydi. Onu bir daha unutamamıştım. Aradan tam üç koca yıl geçmişti ama ben hâlâ dün gibi hatırlıyordum. Acaba neden? Belki de beni çok etkilemişti, belki de ilk defa ağlanacak bir durumda ağlamamıştım. Belki de duygularımı ifade edememiştim. Belki, duygularımı paylaşmadım ve içime attım. Nedeni tam belli olmasa da o olayı hiç unutmadım. Peki o olayı unutmamak benim için iyi bir durum mu veya o olayı unutmak benim için en iyisi mi?
İlk önce unutmayı ele alalım. O içler acısı olayı unutursam belki benim için iyi olabilir çünkü olayın bende uyandırdığı acıyı bastırabilirim. Ama bir yandan da kötü olabilir çünkü belki de o olaydan bir ders çıkarmam gerekiyor ama ben bu dersi çıkarmadan olayı unutursam gelecekteki benzer problemlerde takılabilirim.
Şimdi de unutmamaya bakalım. İçimde karmaşık duygular uyandıran bu olayı unutmazsam belki en iyisi çünkü o olaydan ders çıkarıp gelecekteki benzer olaylar için hazırlıklı olabilirim. Ama başka bir yönden de kötü olabilir çünkü o olayı unutmazsam, içime gömersem ve paylaşmazsam o zamanla beni içten yavaş yavaş yaralamaya başlar ve bu olayı ne kadar istesem de unutamam. Eğer unutursam, o olayın bıraktığı yara kalbimde durur ve olayın bir parçasını hâlâ hatırlarım. O hatırladığım kısmın devamını merak ederim ve gün geçtikçe olay kafamda şekillenmeye başlar. Olayın acısını hatırladıkça kendimi daha da kötü hissederim. Sanki yavaş yavaş boğuluyormuş gibi. Kalbimdeki yara derinleşir ve bu yarayı iyileştirmeye çalışırım, unutarak…
Unutmaya çalıştıkça aklıma bu olay gelir. Bir türlü aklımdan gitmez. Uzun bir süre böyle geçer. Gün geçtikçe unutma bataklığına daha da fazla saplanırım, her gün dibe daha da yaklaşırım.
Belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla.