Yıllar geçti ama hala daha dün gibi hatırlıyorum o akşamı. On iki yaşındaydım. Kanserle mücadele ediyordum. Okulumda çok başarılı bir öğrenciydim. Bir gün okula gittiğimde öğretmenimiz bize çok iyi bir haberi olduğun söyledi. Öğretmenimiz böyle dediğinde gerçekten de hepimizi çok mutlu ediyor. Öğretmenimiz önce heyecandan söyleyemedi. Hepimizin heyecandan gözleri parlıyordu. ‘’Çocuklar, haftaya Mustafa Kemal Atatürk okulumuza ziyarete gelecek.
Sevinçten ne yapacağımızı şaşırdık. Kimileri birbirine sarılıyordu, kimileri kalkıp zıplıyordu. Ben sevinçten delicesine ağlamaya başladım. En büyük hayalimdi Mustafa Kemal Atatürk’ü görmek. O an kalbimin atışını ya da içimdeki o mutluluğu anlatmaya sözlerim yetmez. Günler geçtikçe benim hastalığım gittikçe ciddileşti. Ayağa bile kalkamayacak duruma gelmiştim. Ata’mı görmeme iki gün kalmıştı. Doktoruma yalvarıyordum, lütfen beni iyileştirin ben Atatürk’ü göreceğim. Dolmuş gözlerimden bir damla yaş gelmişti. Doktor elinden geleni yapacağını söylemişti. Bir gün kalmıştı. Sadece bir gün. İnanamıyordum, bir gün sonra ben Atamı görecektim. Ya da göremeyecektim… Hala yataktan kalkamıyordum ve konuşmakta çok zorluk çekiyordum. Akşam olduğunda doktor içeri girdi. ‘’Üzgünüm, yataktan kalkman senin için çok tehlikeli yarın okula gidemezsin.’’ dedi. Gözlerim dolmuştu ‘’Lütfen benim yarın gitmem lazım, yarın ben Atatürk’ü göreceğim lütfen.’’dedim. Doktor bana ‘’Çok üzgünüm’’ dedi ve o da dolmuş gözlerini sildi. O da en az benim kadar üzgündü. Bütün akşam hıçkıra hıçkıra ağladım. Annem beni teselli etmek için elinden geleni yapıyordu ama o da biliyordu ne dese beni mutlu edemeyecekti. Ertesi gün okula gidememiştim. Bütün gün tek kelime etmedim ve hiçbir şey yemedim. Bu üzüntüm annem ve doktoru da etkiliyordu. Akşam olmuştu. Hala ağlıyordum. Kapım çaldı sonra. ‘’Gel’’ dedim sesli bir şekilde. Rüyada mıydım yoksa gerçekten de karşımda Mustafa Kemal Atatürk mü duruyordu. Kıpkırmızı olmuştum. Ne diyeceğimi şaşırmıştım. Koskoca Mustafa Kemal Atatürk beni görmek için gelmişti…