Okulun son günüydü, artık ortaokulu bitiriyordum. O sabah çok heyecanlıydım çünkü karnemi alacaktım. Sabah kalkar kalkmaz kahvaltımı ettim, dişlerimi fırçaladım ve üstüme en sevdiğim kıyafetlerimi giydim artık hazırdım. Annem ve babamla okula doğru yola koyulduk. Arabadan indiğimde benim gibi sabırsızlıkla karne almayı bekleyen arkadaşlarımı gördüm ve hemen yanlarına koştum. Onlarla biraz sohbet ettikten sonra zil çaldı ve hepimiz sınıflarımıza geçtik. İlk ders hızlıca geçti ve sıra karneleri almaya geldi. Karnelerimizi aldıktan sonra arkadaşlarımız ve öğretmenlerimizle vedalaştık. Her ne kadar mutlu gözüksem de aslında arkadaşlarımdan ayrıldığım için içten içe üzülüyordum. Okuldan çıktığımızda karnemi göstermek için anneannemlere ve babaannemlere gittik. Akşam eve dönünce yemeğimi yedim, valizimi hazırladım ve bir an önce yattım çünkü yarın tatile gideceğimiz için erken kalkmam gerekiyordu.
Sonunda beklediğim gün gelmişti, okul bitmişti ve tatil başlamıştı. Uçağımızın kalkış saati çok erkendi bu yüzden erkenden kalktık, valizlerimizi toparladık, bir şeyler unutup unutmadığımızı kontrol ettik ve evden çıktık. Yolda bir restoranda durup kahvaltımızı ettik. Sonra havaalanına doğru yola koyulduk. Vardığımızda hava daha yeni aydınlanıyordu. Gerekli işlemleri yaptıktan sonra uçağın kalkış saatini beklemek için havaalanındaki kafelerden birine oturduk. Sonunda uçağımızın kalkış saati gelmişti. Aslında önceden birçok kez uçağa binmiştim ama bu sefer içimde az da olsa bir tedirginlik vardı. Uçağa bindiğimde yapılan anonsla irkildim. Duyduklarıma inanamadım! Yapılan anonsta uçağın bir motorunda arıza olduğu söyleniyordu. Ama tahliye için geç kalmıştık çünkü uçağımız çoktan kalkmıştı ve uçak kalkış pozisyonunda olduğu için havaalanına geri dönemiyorduk. Çok tedirgin olmuştum bu yüzden biraz uymaya karar vermiştim. Yapılan ikinci anonsla uyandım bu anonsta öbür motorda da bir arıza meydana geldiği söyleniyordu. Birkaç dakika sonra uçağımız aniden irtifa kaybetmeye başladı. Herkes çığlık atıyordu ve en son duyduğum ses bu çığlıklar oldu sonrasını hatırlamıyordum.
Uyandığımda bilmediğim ıssız bir yerdeydik. Etrafıma bakındım herkes yerde yatıyordu. İnsanlar çok ağır yaralanmıştı benim ise başım çok ağrıyordu-herhalde basınç farkından ve ani irtifa kaybetmemizden kaynaklanıyordu-ama çok şükür sadece birkaç yara ve sıyrıkla atlatmıştım. Biraz kendime geldikten sonra kalktım ve yaşayan biri var mı diye etrafıma bakındım. Annem ve babam da yaşıyordu. İki kişi daha vardı ama biri ağır yaralıydı. Hemen bir ilk yardım çantası aramaya başladım. Bir tane buldum ve yanlarına gittim. Aslında ilk yardım ile ilgili pek bir bilgim yoktu ama en azından izlediğim birkaç hayatta kalma belgeselinden bir şeyler öğrenmiştim. Öğrendiğim kadarıyla yaralarını sarmalarına yardım ettim. Anlaşılan uzun bir süre buradaydık o yüzden yaşayabileceğimiz açıklık yerler, yakmak için çalı çırpı ve yemek için bir şeyler aramaya çıktık ama yaralı arkadaşımızı yürütmek istemediğimiz için uygun bir yerde bıraktık ve birbirimizi kaybetmemek için çok fazla uzaklaşmadık. Hava karardığında aradıklarımızı bulabilmiştik. Bulduğumuz alana yerleştik, ateşimizi yaktık, yemeklerimizi yedik ve erkenden yattık çünkü o gün çok yorulmuştuk ama olası tehlikelere karşı değişimli nöbet tuttuk.
Birkaç günümüz böyle geçti sonra bir gün dolaşırken büyük ve ihtişamlı bir yapı gördük. Binanın ilginç bir mimari yapısı vardı, televizyonda gördüğüm eski zamanlardaki binalara benziyordu. Ne binası olduğunu çok merak ettik. Yanına geldiğimizde kocaman kapıyı ittirdik ve kapı büyük bir gıcırtıyla açıldı. İçerisi çok tozluydu ve birçok eski eşya vardı. İçeriyi gezdik ve bu bina çok ilgimizi çekti. Bina o kadar büyüktü ki gezmemiz yaklaşık üç saatimizi aldı. Binadan çıktığımızda hava kararmaya başlamıştı. Kaldığımız yere doğru giderken biraz yol aldıktan sonra bir helikopter sesi duyduk. Bizden haber alınamayınca uçak enkazını aramaları için bir ekip gönderilmişti ve böylece kurtulmuş olduk.
