Umutsuz Arayış

Atamamıştım o günü üzerimden.Rüyalarımla gerçeklerimi karıştırır oldum artık.Alsam mı elime kitabımı , bir kere daha okusam m, götürür mü beni yine eskilere.Annemi görür müyüm tekrar Evimden bir anda uçup gitmiştim o gün.Anlamadım ki, onu özlediğimden beynim benimle oyun mu oynuyor. Bu cevapları kendimde aradıkça artık yıprandığımı fark etmeye başladım.En son ne zaman bu kadar sorguladığımı , hakikaten kendimle ilgili bir meseleyi çözmek için çabaladığımı hatırlamıyorum.O gün yine yorgun bir şekilde işten gelmiş yeni aldığım ama yazarını bilmediğim bir kitaba başlamıştım.Normalde kitabın sadece özeti ya da çekici konusuna değil yazarına da titizlikle bakan bir insanımdır. Annemden bana miras kalan alışkanlıklardan.Gerekirse kitabın her yorumuna bakar ona göre alırdım ,fakat bu farklıydı.Anlatış biçimi, konusu o her okuduğum cümlenin içinde bir sıcaklık vardı.Bir an bırakmıştım bu mirası, sadece bir cümle okumuştum.Kitabı elime almamla , çıkmam bir olmuştu kitabevinden.Sabırsız bir şekilde gidiyordum evime.Halbuki benim için uzak bir duyguydu bu sabırsızlık. Bu çocuk sabırsızlığıydı. Kendimi tutmasam koşmaya yeltenecek kadar güçlü bir duyguyla sınanıyorum resmen.O duyguyu özlediğimden mi yoksa … yoksa yazarın adını öğrendiğimden mi bilmem lakin yine okuma sabırsızlığı duyuyorumdum içimde.Benim gibi bir insan için beklenmedik duygular bunlar. Evden işe , işten de kitabevine , kitabevinden de eveydi benim hayatım.Tekrar sınanıyorum galiba.Artık tutamıyordum kendimi.Geçtim beni eskiye götüren koltuğuma.En son oraya kitap okumak için oturduğumda beni eski İstanbul’a götürmüştü.Tabi o eski İstanbul’a gitmemin asıl nedeni koltuğum değildi. Şimdi, tekrardan okumaya cesaret ettiğim kitaptı.Buna belki inanmazsınız ama bende inanamıyorum , hayalimle gitmemiştim ben oraya.Fiziken , bedenen gitmiştim.O İstanbul sokaklarında koşuşumu , eski renkli evleri , deniz kıyısındaki o gizemli kadını . O şu anda okumaya cesaret edemediğim kitabın sahibi olan kadını.Annemi… Evet o kadının annem olduğunu bildiğimden beri böyleyim.Sanki eski heyecanımı geri kazandım.İşte betimleyemediğim sabırsızlık duygum eski heyecanımdı .Eski benliğim, yaşama sevincim.Yaşama sevincim o değil miydi zaten ? O kadar eskide yaşaması imkansızdı .Yetmiş beş yıl eskiye dayanan bir zamandaydı kitabın beni götürdüğü İstanbul.Orada mahsur mu kalmıştı bilemem lakin içimde annemi tekrardan görme , onu oradan kurtarma dürtüsü vardı.Tek sıkıntı oraya tekrardan gidebilecek miydim ? Ayrıca okumaktan mutsuz değilim. Hatta okumak ve o yıla tekrar döneceğim için, içim içime sığmıyordu.Kitapta kaldığım sayfayı açtım, ne yapacağımı düşünürken bir yandan demlediğim kahvemden bir yudum aldım ve başladım okumaya.Sayfa sayısı dikkatimi çekmişti.O yabancısı olduğum yere gitmeden önce burada değildim. Lakin önceki sayfalara göz attığımda tanıdık olduğunu farkettim.Artık sorgulayamayacağıma karar verdim.Yoksa bu işin içinden çıkamayacaktım.Ayracımı sayfanın arasından aldım ve başladım okumaya.Kitabın yüz yirminci sayfasına geldiğimde el yazısıyla yazılmış bir cep telefonu numarası gördüm.Eski bir zamanda yazılmış olmasına rağmen bildiğimiz bir cep telefonu numarası yazıyordu.Belli olması için diğer harflerin ya da sayıların aksine daha koyu bir mürekkeple yazılmıştı.Her bir yazının işaret ya da mesaj olduğuna kanaat getirerek koştum telefonun yanına. Ve aynen çevirdim tuşları ne yazıyorsa.Telefon yavaş yavaş çalmaya başladı.Her bir çalışında daha da umutlanıyordum ki… Bir anlığına buz kesmişti bedenim.Nefesim yavaşlamıştı , bedenim o kadar çok titriyordu ki ayakta kalmaya gücüm yetmemişti.
Telefondan ses geliyordu. Nefes sesi. Benim gibi bir insan için fazlaydı bu.Ses çıkaracak kadar cesaretim yoktu benim.Ama bu vaziyete kadar gelmişken pes etmeyecektim.Sonunda tek bir ses çıktı ağzımdan.
“ Anne “ Ve anında kapandı telefon ben ne olup bittiğini anlamamıştım. Telefonu tekrar çaldırdım, tekrar ve tekrar hayır açmıyordu telefonu. Ama o olduğunu biliyordum, hissediyordum. Umutsuzca dizlerimin üstüne çöktüm ve gözyaşlarımın kitabı ıslatırken okumaya devam ettim.