İlk olarak bu şiirin bende uyandırdığı hissiyattan evvel ismini yorumlamak istiyorum. Umuş nedir? Ummak bildiğimiz bir kalıptır ve geleceğe yöneliktir fakat umuş ise sürekli bir haldır bende olıuşturduğu his daha çok hiç sona ermeyen bir umma hali hissiyatı verdi şahsen.
Daha sonra ilk cümlesine değinmek gerekirse şair” Parmağını sürsen dünyaya rengini anlarsın” cümlesiyle okuyucuya çok derin bir anlam yüklemiştir. Bu cümleyle dünyanın herhangi bir şekilde düzenine uyarsan sende olanlara dahil olursun ve belkide dünyanın renginde kaybolursun, kendini kaybedersin, hiç düşünmediğin şeyleri yaşarsın hissiyatına kapıldığım ise doğrudur. Ancak burda bana kalırsa bu anlamlardan daha çok bir kişiye öyle bir önem yüklenmiştir ki o kişi sanki dünyayla eş değer ve ancak o kişinin rengini şairin gözlerinden dünyaya dokunarak anlayabilmendir.
İkinci satırda ise şair “Gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın” cümlesiyle sevdiği kişinin sesini bir elmaya benzetmiştir ki burda elmanın sesinin olmayışı içimize bir tezat düşürmemiş de değildir. Fakat bu cümle aynı zamanda biraz merakla birlikte şairin neden bahsettiği konusunda da bizi kendimizi sorgulamaya yöneltmiştir. Bu satırları okurken ise birden bire kendime acaba bahsedilen bir kişi mi birden fazla kişi mi yoksa evren mi diye sormadan da geçemedim.
Üçüncü satırda ise artık emindim bu bir kişi olamazdı çünkü yazarın söylediği şeyler artık bir insana ait olamayacak özelliklerdi “Onu işitsen, yuvarlağı sende kalır” ne demekti peki? Acaba elma hakkında mı konuşuyordu yazar çünkü yuvarlak olabilecek tek şey elmaydı metinde geçen. Kafam karışmıştı ama yine debütün olarak yazarın ima ettiği şeyi anlayabiliyordum neyseki.
Her başlangıçta yeni bir anlam vardır demiş yazar ne kadarda güzel demiş. Bu cümle belkide bütün şiirde en çok beğendiğimdi aralarından çünkü içimde bir hissiyat yaratıyordu geleceğe dair, kendime dair belki de bize dair. Çünkü bazı başlangıçlar vardır ki seni derinden etkiler, değiştirir, büyütür .Bazı zamanlar üzer, parçalar, yıpratır, dağıtır ama bazı zamanlarda en çok ihtiyacının olduğu anda seni bulur ve ilaç gibi sarar, iyileştirir. Zaten insan hayatı da böyledir aslında çünkü her şey o ilk nefesle başlar o ilk gözünü açma ve başlama… Kim bilir bu başlangıçın anlamının ne olabileceğini ama net olan şey kesinlikle anlamsız olmadığıdır bu başlangıçın.
Dediği gibi yazarın nedensiz bir çocuk ağlaması bile çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır. Bu da bize her zaman umut olduğunu yani umuş halini hatırlatır. Kim bilir belki de ağlamasak gülmenin değerini bilemeyiz ya da ağlamanın önemi yadsınır. Güneşi tattıktan sonra bulutları ve yağmuru görmek bazen daha iyi gelir bize kabullenmesek bile.
Bu şiirde de olduğu gibi bir gülmenin olduğu gibi bir ağlamanın da başlangıç olabileceği birden fazla hikaye vardır aslında kim bilir…