İnsanlar yaşadıkları kayıplar sonucunda kendilerini toparlama sürecinde zorluk çekebilirler . Bahsetmek istediğim şu ki hayatınıza dokunmuş insanlar bir gün her canlı gibi ölümü tadacaktır erken ya da geç … Bu yaşadığımız kayıplar yüzünden hayat durmayacak , bitmeyecek her şey eski düzeninde devam edecektir. Zaten olması gerekende bu , her yeni gün yeni ihtimaller doğurur ama dünden kalanları düşünürseniz yol kat edemezsiniz .
Bana gelirsek , üç yıl önce dedemi kaybettim . Dedem benim süper kahramanımdı … Onla geçirdiğimiz zamanları hatırlayınca gözlerim dolar , burnumun direği sızlar . Dedemin en büyük hayali benim oyuncu olmamdı nedeni bilinmez ama onun tiyatroyla alakalı konuşurken , tiyatro gösterileri izlerken gözünün içinin parladığını görebilirdim. Ve bu yıl okulumuz yılsonu gösterisi olarak William Shakespeare ‘in Hamlet oyunu canlandırılacaktı. Başta seçmelere girmeyi bile istemedim çünkü derslerim zaten yoğundu ve kalan zamanı kendime ayırmak istiyordum ama arkadaşlarım benim için çoktan seçmelere ismimi yazdırmışlardı . O gece uyumadım ve ezberimi tamamlayıp okula gittim . Üçünce ders sonu salona çağırıldım ve heyecandan aklımda olanları bile unutmuştum. Olmayan hevesim kursağımda kalmıştı ama yine de umudumu kesmedim . Ertesi gün seçmelerden geçtiğimi ve oyunda oynamaya hak kazandığımı öğrendim. Yılsonuna kadar elimden geldiğince çalıştım.
Ve evet , sahneye çıkacağım gün gelmişti . Elim ayağım titriyordu . Heyecandan ne yaptığımı bilmiyordum .Sahneye tüm özgüvenimi toparlayarak çıktım . Ve seyircilere göz gezdirdiğimde birçok öğretmenim ve ailem beni izliyordu . Oyunu başarıyla canlandırdık. Herkes kürsüye çıkıp teşekkür konuşması yapıyordu. Sıra bana gelmişti ,konuşmamı yapmak için alkışlar eşliğinde kürsüye çıktım ve kalabalığın ortasında dedemi gördüm . Hayal olduğunu bilsem de onun varlığını hep yanımda hissettim…