Normal bir gündü birden annem aradı, birkaç saniye sonra kendimi bilet arar durumda durdum. Aldığım haber beynime bir ok gibi saplanmıştı. Duyduğum haber çok farklı bir his bırakmıştı bende. Her şey çok hızlı gelişti, kendime geldiğimde havaalanındaydım. Uçağıma binmiştim, o anda derin bir uykuya dalmışım. Birkaç saat sonra beni uyandıran bir adamın omzuma dokunup “uçak indi” demesiydi. Hemen bavulumu alıp bir otele yerleştim. Uçsuz bucaksız bir yerdeydi, karnım acıkınca otelin hemen yanında olan markete gittim. Karnımı birkaç bisküvi ile doyurdum. Hemen annemi aradım, açınca durakladım. Gür ve sevinçli bir sesle “Merhaba kızım, nasılsın?” dedi. Şaşırmıştım, beni arayan numara annemin yoğun bakıma kaldırıldığını söylemişti. Nasıl olabilir, diye düşündüm. Numarayı geri aradım açan adam yanlış numara olduğunu söyleyince beynimden aşağı kaynar sular indi. Ne yani, ben bu kadar telaşı aceleyi boşuna mı yaptım? Ama suç bendeydi, hemen kendimi kaptırmamalıydım. Hiç değilse annemin olduğu şehre gelmiştim, bu beni yolculukta tek motive eden şeydi.
