Tek Başına

Bir çığlık sesiyle uyandım. Kimsenin duyamayacağı bir derinlikten geliyordu sanki. Etraf çok sessizdi. Ne bir korna sesi, ne bir ışık kaynağı vardı. Etraf çok karanlık ve ürkütücüydü. Sabah olmasına rağmen kara bulutlar Güneş’i kapatmıştı. Korkmaya başlamıştım. O an evde kimsenin olmadığını fark ettim. Dışarı çıkmanın en doğru karar olduğunu düşündüm. Sokaklarda ne insanlar ne de hayvanlar vardı. Kafamda çığlık sesleri yankılıyordu. Bütün dünya sessizliğe büründü. Bu yardım çığlığını tek ben mi duyuyorum? dedim kendi kendime. Çok korkmuştum. Çığlık sesleri gittikçe artıyordu. Sanki ona yardım etmemi istiyordu. Aniden yağmur yağmaya başladı. Çığlık sesleri daha fazla artmaya başladı. Artık dayanamıyordum. Çığlığın geldiği yöne doğru koşmaya başladım. Çok yakınlaşmıştım. Koştum, koştum ama hiçbir sonuca varamadım. Derinden gelen bu çığlık azalmaya başlamıştı. Umudumu kesip eve gitmiştim. Bu korkunç dünyada yaşamak zorunda olduğumu anlamıştım.