Seyahat dönüşü o kadar yorgundum ki, kendimi hiçbir şey yapmamaya kararlı hissediyordum. Uzun uçuş, zaman farkı ve farklı iklim koşulları beni oldukça zorlamıştı. Yatağıma uzanmış, televizyonda birkaç kanal gezinirken, bir an için bavulumu boşaltma fikri aklıma geldi. Belki de seyahat sonrası bu işi halletmek, beni daha rahat hissettirebilirdi.
Kendimi yataktan zorla kaldırıp, bavulumu açtım. İçindeki eşyaları tek tek çıkarırken, seyahat boyunca neler yaşadığımı düşündüm. Yeni yerler görmüş, yeni lezzetler tatmış ve yeni insanlar tanımıştım. Ancak tüm bunlar, yorgunluğumun önüne geçememişti.
Bir ara küçük bir mola verip, pencereden dışarıyı izledim. Yağmurlu bir hava vardı ve camlara vuran damlalar, zihnimi bir anda farklı bir boyuta taşıdı. Bu anı yaşarken, işte o anda bavulumun içinde bir şeylerin eksik olduğunu fark ettim.
Kafamı çevirip, yatağın yanındaki dolaba baktım. Orada asılı duran ceketimi gördüm. Cebindeki not kağıdını çıkarıp, okumaya başladım. “Sana yazacak çok şeyim var. Seni özlüyorum ve seni seviyorum.” Bu satırlar, bana özlem dolu bir gülümseme getirdi.
Notu kaldırıp, bavulunun içine yerleştirdim. İçimden, sevgilimin her zaman yanımda olduğunu hatırladım. Yeniden eşyaları düzenlemeye başladım ve bu sefer, her bir parçayı hatırlayarak yerleştirdim. İçimdeki yorgunluk biraz olsun hafiflemeye başlamıştı.
Bir süre sonra bavulumu tamamen boşalttım ve içindeki eşyaları düzenli bir şekilde tekrar yerleştirdim. Bu işlem, beklediğimden daha az zamanımı almıştı. Kendime, bir şeyler yapmanın beni daha iyi hissettirdiğini anlamıştım.
Yatağıma döndüğümde, kendimi daha iyi hissettiğimi fark ettim. Yapacak çok şeyim olmasa da, en azından bavulumu boşaltmak benim için iyi bir terapi olmuştu. Belki de, her zaman yapmak istediğimiz şeyleri yapmak ve küçük mutluluklar bulmak, bizi daha iyi hissettiriyordu.