Dev tamirhaneye girdiğim an kendimi evimde hissettim. Yeni bulduğum bu işin maaşı yeterliydi hatta belki fazlaydı, çünkü evimde tek başıma kalıyordum ailem yaklaşık 12 sene önce yangında hayatını kaybetti bu acı 12 sene boyunca azalmadı, fakat bu işe başladığımdan beri kendimi kaybediyorum günümü burada geçiriyor en iyi işçi oluyordum. Çalıştığım tamirhane araba, motosiklet, bulaşık ve çamaşır makinesi dahi tamir ediliyordu kısaca şehrin en lüks ve popüler tamirhanelerindendi buruda çalıştığımdan beri işçiler bana çok kibar davranıyorlar yanımdan ayrılmıyorlar. Bu tamirhanede tamir etmeyi en sevdiğim şey ise arabalardır, onları tamir etmek çok hoşuma gider.
Ama bir gün zengin bir müşteri tamirhaneye son model Porsche ile ama 1990 şahin sesli bir arabayla tamirhaneye doğru arabasını sürdü. ve benim tamir alanıma girdi. Gözüm korkmadı değil ama daha önce yapmıştım bunu da yapabilirdim. Çok endişeliydim yapamayacak gibiydim ön kaportayı açtım ve motordaki soruna baktım. Sorun büyüktü ve yapamazdım ne diyeceğimi bilemedim.
Sonra bir mucize oldu. Bire el usluca omzuma dokundu bir an arkamı döndüğümde müdürü gördüm bu beni yeterince motive etti ve pahalı ve zahmetli bir tamir tamamladım. Ama bu endişeden beni müdürüm kurtardı o hep yanımda olmayacaktı bu yüzden artık araba tamir etmiyorum.