Günlerden cumartesiydi ve ailemi görmeye yurt dışına gitmek için havaalanına gidiyordum. Ailemi uzun zamandan sonra görecek olmak beni çok heyecanlandırıyordu. Uçak havalandıktan yaklaşık dört saat sonra hafif bir sarsıldı, uçağın motoruna bir kuş çarptığını pilotun anonsuyla öğrendiğimizde aileme kavuşacak olmanın heyecanı yerine düşme korkusu almaya başladı. Korkmakta çok haklıydık çünkü baştaki hafif sarsıntı kendini gitgide artan sarsıntıya ve gürültüye bırakıyordu. Hızlı bir şekilde irtifa kaybediyorduk.
Bütün yolcular kemerlerini bağladı ve tavandan oksijen maskeleri düşmeye başladı. Acaba pilot nereye inebilir diye aşağıya baktığımda uçsuz bucaksız okyanusun üzerinde olduğumuzu gördüm. Tek bir ihtimal vardı onu da pilot anons ederek teyit etti ” Sayın yolcularımız, uçağımız hızla düşmekte olduğundan okyanusa iniş yapmak zorundayız. Sert bir iniş olacağından dolayı kemerleriniz takılı olsun ve can yeleklerinizi şimdiden giyin lütfen”
Anonstan yaklaşık beş dakika sonra büyük bir gürültü ve sarsıntıyla sulara gömüldük. Uçak çarpmanın etkisiyle ortadan ikiye ayrıldı. Ufacık bir kuşun sebep olduğu bu kötü kazanın ardından iyi olabilecek tek şey ufak bir adanın yakınlarına düşmek oldu. Herkes yüzerek adaya ulaşmaya çalıştı, yüzmeyi bilmeyenleri de kırık kanat parçalarının üstünde adaya ulaştırmaya çalıştık ve başardık.
Bize en kısa zamanda ulaşırlar umuduyla günler geçmişti. Daha sonra öğrendik ki; radardan kaybolduğumuz ile düştüğümüz yer arasında çok mesafe varmış. Ümidimizi kaybetmesek de artık bizi yağmurdan,sıcaktan, rüzgardan koruyacak yaşanabilir alanlara ihtiyacımız olduğunu kabullendik. Görev dağılımı yapmıştık, bazılarımız ağaç dallarından ve geniş yapraklardan kapalı alanlar yapacak, bazılarımız da açlığımızı giderecek yiyecekler arayacak, balık tutabileceğimiz zıpkınlar yapacak ve yemekleri hazırlayacak.
Günler birbirini kovalarken biz ümidimizi kaybetmek üzereyken adanın yakınından yolunu kaybetmiş bir yük gemisi geçiyordu. Sesimizi duyamayacak uzaklıkta olan geminin dikkatini çekebilmek için ateş yaktık ve bizi görmesini sağlayabildik.
Ve nihayet ailemi görecek olmanın heyecanıyla çıktığım yolculuğu, hem ailemi bir kez daha görecek olmanın hem de hala hayatta olmanın mutluluğuyla tamamlamış oldum.
