Neden insanlar küçümser hep başkalarını dertlerini? Neden küçümseyici bir bakış atıp buna da dert diyorsan hayatı hiç yaşamamışsın sen der içinden? Neden anlamıyoruz biz insanoğlu empati yapmayı? Sırf biz anlamadığımız, insanlar anlamadığı, için susuyor bazıları içine kapanıyor. Sonra şakaymış gibi o içine kapanan insanın yanına gidip bana her şeyi anlatabiliriz diyoruz. Sanki çok iyi bir dinleyiciymişiz gibi.
Bir kız vardı benim hayatımda da hep susmuş daha doğrusu susturulmuş. İnsanlar hep onun yaşadıklarını küçümsemiş ve bu da bir şey mi dermiş gibi bakmış ona. O yüzden anlatmazdı hiçbir şeyi anlatmaz hep içine atardı bu kız. Çünkü bazen susmakta en güzel cevap olabiliyor bu hayatta. Çevresindeki insanlar gelir bu kızın yanına oturur ve dertleşirlermiş hep. Hep sitem ederlermiş hayatlarından. Bugün babam bunu almama izin vermedi, ailem arkadaşlarımla buluşmama izin vermedi der yakınırlarmış. Bu kız onları sabırla dinler ve hepsini anlayışla karşılarmış çünkü bu kız biliyormuş bir insanın dertlerinin küçümsenmesinin ne demek olduğunu. Belki de onlar için böyle dertler çok büyük şeylerdi. Kız sadece yalnız kalınca acaba benim babam olsaydı o da mı izin vermezdi bir şeyler almama izin vermez miydi dışarı çıkmama, diye. Bu tür düşüncelerini hep içine atardı kız. O kız bir yetim olmasına rağmen diğerlerinin sorunlarını hiç küçümsemezdi çünkü biliyordu anlaşılamamanın ne kadar ağır bir şey olduğunu.
Benim düşüncem ise bilmiyordu ailesinden sitem edenler ailesinin kıymetini ne de olsa bir şeyin kıymeti o şeyin yokluğu ile artmaz mı? Ne azsa o daha kıymetlidir, ne uzaksa onu arar insan hayatında.
(Visited 108 times, 1 visits today)