Son Kararın Mı?

Zamanlardan biri günlerden ilki, pazartesi bugün o gün işte o meşhur gün geldi. Vakit geçti, günler geçti bugün hayatımın ondan bağımsız olan ilk günü üzdü, güldürdü ya da ağlattı. Kızdı var mıydı ki bir önemi, umursuyor muydu beni? Beraber mutluyduk beraber üzgündük o benim kardeşim, ablam, en yakınımdı sonra sordum “Son kararın mı?” diye hüzünlü bir şekilde bana “Evet” dediği o gün benim kahroluşumun ilk günüydü. Depresyondan çıktığım gün fark ettim ki ben burada bu kadar göz yaşı dökerken peki ya o ne yapıyordu? Gene sordum kendime  “Umursuyor muydu beni?” diye ve fark ettim ki o beni sevmiyordu. Çünkü sevseydi beni bu kadar üzmeyi göze almazdı yani alamazdı. Onunla beraber yaşadığımız şeyler bir anda puf diye üflenip silinemezdi, artık beni umursamadığına göre ben de onu umursamıyordum evet doğru duydunuz bu yaşadığımız bütün anıları bende puf diye silmeye hazırdım, çünkü yapmalıydım ve kendimi daha fazla üzmemeli ve daha fazla yormamalıydım. Bir gün tekrardan aradı “Dönüyorum” dedi, şok olmuş ellerim titriyor halde ve gözyaşlarım yere düşer bir şekilde “Olmaz!” dedim “Senin yaptığını yapacağım ve ben de seni o halde, o çaresizlikte bırakacağım” dedim ve kapattım telefonu. Artık hazır olduğumu hem kendime hem de ona kanıtlamıştım ve bu da benim yaşadığım kocaman ve değişik bol üzüntü ve bol cesaret  aynı zamandada sabır gerektiren bir hikayeydi. Ben Elif. Size bütün bu hikayeyi anlatan kişi…