SON KARAR

Gözünün içine bakarak ”Son kararın mı?” diye sordu teknik direktör. Mehmethan kendinden emin bir şekilde ”Evet.” dedi. Bu okula sene başında yeni başladığında, okulun futbol takımı olmadığını duyunca önceleri çok üzülmüştü. Daha sonra hocalarıyla görüşmeler yaparak nihayet okulunun Ankara ile okular arası futbol karşılaşmalarına katılmasına onları ikna etmişti. Onca antrenman, yoğun çabalar ve yeni bir takım olmalarına rağmen finale kadar çıkmışlardı. Finalde müthiş çekişmeli bir maçın ardından uzatma dakikalarında kazanılan penaltıyı herkes kaptan Mehmethan’ın atmasını istiyordu. Ama o gayet olgun bir şekilde turnuva esnasında kan kanseri olduğunu öğrenen ve yoğun tedaviler sonucunda tekrar eski sağlığına kavuşmak üzere olan arkadaşının bu penaltıyı atmasının daha uygun olacağını düşündü. Haberi duyan arkadaşı yedek kulübesinde heyecanlanmıştı. Artık ne geçirdiği tedaviler yüzünden dökülen saçları ne de tedavi esnasında geçirdiği zor ve stresli günler umurundaydı. Minnettar gözlerle bu fırsatı kendisine tanıdığı için kaptanına teşekkür ediyordu. Isındıktan sonra tabela havaya kalktı. Orada Mehmethan’ın sırt numarası yazıyordu. Normalde maçtan çıkarıldığında üzülerek kenara gelen Mehmethan bu sefer sevinçle koşarak kenara geldi. Artık ne şampiyonluk ne de penaltı umurundaydı. Önemli olan arkadaşının mutluluğuydu.