İnsanlığın nesli tükenmek üzere… Tarih milattan sonra 3000’li yıllar.. Burası çok soğuk. Neredeyim bilmiyorum ama sanırım artık buraya aitim. Herkes nerede? Geçmişimi hatırlamıyorum. Sadece 15 yaşında olduğumu ve adımı hatırlıyorum. Neydi.. Hayır imkan yok. Biz nesli tükenmekte olan insanlarız. Önceki insanlar gibi isim değil kodlar kullanıyoruz.
5 Yaşındaydım ve diğer arkadaşlarım gibi olmasa da mutluydum. Bana 016 kodu verilmişti. Son insanların hiçbir şekilde duyguları olmaz. Acaba diğer arkadaşlarım neden duygusuz ama neden benim duygularım var diye düşünüyordum. Bu beni özel yapmaz mı? Bu bölgede sadece çocuklar olurdu. Yetişkinler için özel alanlar vardır. Yeraltı şehri olarak söylenirdi. Bir an önce büyümek istiyordum. Ben de orada yaşayıp güvende olmak istiyordum. Tabii benim dışımda duyguları olan bazı arkadaşlarım da vardı. Kod 015 benim en iyi arkadaşım. Birlikte her şeyi yaparız. Buraya kadar normal bir hayatım vardı… Asıl bundan sonra her şey değişti.
Büyüdüm ve artık 15 yaşındayım. Küçükken bizim neden oluşturulduğumuzu hep sorgulardım ama bunu 13 yaşımda öğrendim. İnsanlığın varlığı giderek Robosaurus denen bir çeşit yaratık tarafından tehdit ediliyordu. Bu yaratık sandığınız gibi değildi… Bu yaratık gruplara ayrılır.
4.Seviye olanlar çok güçsüzdür, boyları da 4 metre olanlardır ve 1. Seviyeye doğru giderek güçlenirler, boyları da 40 metreye kadar uzar. Ama neredeyse ekibimizden kimsenin görmediği özel seviyeler vardır. Boyları tahmin edemeyeceğiniz kadar çok büyüktür ve bizde yetişkinleri korumak için özel robotlar ile çalışırız. Robotları tek başına kullanmak çok zordur çünkü; robotlar için 2 kişinin enerjisi gerek. Çok garip, ekibimde olan herkesin duyguları var ama ben küçükken diğerlerinin duyguları yoktu. Ve kodunuz ne kadar küçük olursa robotları kullanma yeteneğimiz ve yetişkin olma ihtimalimiz yüksek oluyordu. Ta ki kodu 02 olan pembe saçlı kız gelene kadar.. Kızı biraz daha tanımak istiyordum çünkü hoş birisine benziyordu. Sanki daha önce görmüş gibiydim. Hayır hayır onu kesinlikle tanımıyordum. Ama geçen yıl benim robottaki partnerim başaramadığı için geldiği yere gönderildi. Zorunlu olarak 02 ile partner olmak zorunda kaldım. Robotu diğerlerinden daha profesyonelce kullanıyordu. Onunla iyi bir takım olmuştuk.
02yi artık daha çok sevmeye başladım ve benim en iyi arkadaşımdı. Yaşadığımız yerin salonuna kahvaltı için gittim. Orada garip bir tablo vardı. Doğru ya o tablo, burada olan eski birliği temsil ediyordu. Tabloyu ilk kez görmüştüm. Arkadaşım kod 015 bana neye baktığımı sordu. Ben de karşı duvardaki garip tabloya baktığımı söyledim. Dediği şey tam olarak böyleydi ‘’ben orada tablo göremiyorum.’’ Nasıl? Dalga mı geçiyorsunuz? Nasıl? Hayır… Tabloyu kimse göremiyordu. Ama nasıl? Sebebini hala anlayamamıştım. Bir 5 dakika kadar daha tabloyu inceledim. Kimse neye baktığımı fark edemiyordu… Neler düşünüyordum? Neredeydim? Ne oluyor? Bunlar ne…
Salondaki o tabloyu gördüğümde her şeyi hatırladım. Her şeyi hem de her şeyi. 02yi nereden tanıdığımı… Geçmişimi neden hatırlayamadığımı… hatırlamıştım. Bu bilgiler… İnsanlığı kurtarabilecek güce sahipti. Benim geçmişim… evet herkesi kurtarabilirdi.