Dikkat! Aşağıda anlatılan durum gerçek değildir.
Ben sadece mahalle aralarında “sıkıntılı” diye tabir edilen evimde kendi kendime işe yaramaz şeylerle uğraşan bir insandım (en azından tanıdığım herkes öyle diyordu). Para kazanmak için (yalnız ihtiyaçlarım için değil deney malzemelerim için de) gösteriler yapardım. İnsanlar gösterilerde yaptığım deneyleri gördükçe şaşırıyorlardı ve bu benim yapacak deney bulamayınca ilizyonu merak etmemi sağladı. Bu aralarda artık deneylerle pek uğraşmıyordum. Bir ilizyonumda kurabiye ile alakalı bir şeyler yapmak istemiştim, sonuçta konu ne olursa olsun insanları kandırmak kolaydı tabi eğer sahnede olursak. Bu gösteride kurabiyelerden yiyen bir insana rastgele bir şeyler oluyordu (örneğin görünmez olduğunda herkes çok şaşırmıştı). Her şey gösteri bitene kadar çok güzeldi ancak gösteri bittikten ve üzerinden birkaç gün geçtikten sonra insanlar benle karşılaştıklarında onlara bu kurabiyelerden vermemi istiyorlardı ancak bunun bir ilizyon olduğunu söyleyemiyordum. Bu şekilde en az 20-25 insanı “sonra” diyerek ertelemiştim ama artık bu kurabiyeleri hayata geçirmeliydim, yoksa yalancı duruma düşecektim ( ki zaten yalandı). İşte başıma ne geldiyse bundan sonra geldi. Çok net hatırlıyorum yine bir gösteriden çıkmıştım, eve dönüyordum ve bu gösterinin son gösterim olduğunu bilmiyordum. O gece sabaha kadar kurabiye yapmakla uğraştım ve bu kurabiyeler sihirli falan değildi, o gece ev kurabiyesi yapmayı öğrenmeye çalıştım ancak biraz zor oldu. Bu günden sonraki tam 37 gün boyunca bu kurabiyelerle deney yaptım ve ilk deneyim bozulmamaları içindi çünkü o ev kurabiyelerini yapmak çok zordu. Kurabiyelerin hazır olduğu gün test için ilanlar hazırladım ve eğer kimse bu ilanlarla gelmez ise her test başına 200 TL ödül hazırlıyacaktım ancak daha ödül koymadan binlerce insan geldi ancak kurabiyeler hepsine yetmedi tam 765 kişiye yetti (bu sayıyı aklınızda tutun çünkü bir daha deyineceğim). Bu yetmeyen kişiler evlerine mutsuz giderken ölümden döndüklerinden haberleri yoktu aynı zamanda kurabiye yiyenlerin de son yemeğini yediğinin. En kötü şey ise benim bir katliam yaratarak 765 kişiyi öldüreceğimden haberim yoktu. O gün bu gündür elimde bu katliamın gazeteleri “yalan! ben onları öldürmek istemedim çarpıtıyorlar yalan söylüyorlar” diyerek mühebbet cezamı çekiyorum. Tek arkadaşım kalemimi de kemirerek parçalamıştım. “Artık kimse beni tanımıyordu diyecektim de zaten ilk başta da tanımıyorlardı ki pek bir şey fark etmemiş zaten” diyerek kendim avutsam da bir işe yaramıyordu.
Şimdi diyorum da keşke o gösteriyi yapmasaydım, en fazla biraz para kaybederdim, mühebbetten iyidir en azından.