Hafızamın kaybolacağını öğrenmek, yaşamımın sadece bir anıyla sınırlı olacağı gerçeğiyle karşılaştığımda, içsel bir serüvene adım atmıştım. Bu özel an, sonbaharın huzur verici dokunuşu altında yaşandı. Eski bir kütüphanenin koridorlarında dolaşırken, sararmış sayfalar arasında kaybolmuştum. Kitapların arasında gezinirken her bir kelimenin altında yatan hikayelerin büyüsüne kapıldım.
Sessizliği bozan eski bir cildin içinde bulduğum bir not, yaşamın anlamını hatırlatmıştı: “Hayat, sayfaların arasında saklı güzellikleri keşfetmektir.” Bu basit not, kaybolacak hafızamın yerine geçen bir rehber olmuştu. Şimdi, unuttuğum her şeyi hatırlamasam da bu anı sayesinde yaşamın derinliklerindeki güzellikleri keşfetme cesaretine sahibim.
Hafıza kaybı, aslında gerçek yaşamın kapılarını aralayan bir başlangıçtı. Bu anı, kaybolan hafızanın yerine geçen bir hazine; her kelime, unutulan anıların ardında yatan muazzam bir yaşamın ipucu gibiydi. Bu zorlu yolculuk, unutuşun ötesinde yaşamın zenginliğini bulma sürecim oldu.