Yine yeni bir güne başlamıştım. Güneşin ışığı yüzüme vuruyordu. Ama bu sefer hergünkinden daha fazla vuruyordu sanki. Bugün güzel şeyler olacak gibi geliyordu içimden.
Yatağımdan yavaşça doğruldum, banyoya doğru yöneldim. Bu sırada ablamın yumurta kırma sesleri geldi kulağıma. Sanki omlet yapıyordu. Hızla elimi yüzümü yıkayıp, ablamın yanına gittim. Evet, omlet yapıyordu. Kahvaltı hazır olunca, ben ve küçük kardeşim koşarak sofraya oturduk. Annem yorgunluktan aygın baygın yatakta yatıyordu. Ben açlıktan hızla kahvaltımı yemeye başladım. Aslında hızlı yememin bir sebebi daha vardı. Geçen gün bizim sınıftaki birkaç arkadaşımla bugün için buluşma ayarlamıştık. Kahvaltıdan hemen sonra saat 10:45’te yeni açılan “Mutlu Kafe” diye bir yerde buluşacaktık. Evdeki herkesin haberi vardı bu buluşmadan. Ben ablama durumumu anlatıp, hızla dışarı koştum. Tabağım yarım kalmıştı. Olsun onlarla da yerim deyip çıktım. Daha sonra kafeteryaya geldim. Yaklaşık bir saat kadar bekledikten sonra aradım onları, telefonu açmadılar. Ben de eve geri dönmeye başladım, içimden “bir daha sizinle bir yere çıkarsam bende ne olayım” dedim. Eve dönerken arkasında yedek bir tekeri olan kırmızı renkli bir araba bana doğru hızla gelmeye başladı. “Nasıl olsa durur” dedim ama durmadı. Telaşlanmıştım. Ben de daha hızlı geçmeye başladım derken araba bana sert bir darbe indirdi, sonrasını hatırlamıyorum. Gözümü açtığımda tekerlekli bir sandalyede beni götürüyor olduklarını gördüm. Birazda olsa kendime geldiğimde, kendi kendime “Her şey çok hızlı gelişti, gözümü açtığımda havaalanındaydım” dedim. O anki şokun etkisiyle bunu söylemişim gerçekten. O an ne söylediğimi kimse anlayamamıştı. Sonradan beni başka bir şehrin hastanesine götürmeye çalıştıklarını fark ettim. Uçakta bile müdahale etmeye çalıştılar. En son indiğimiz şehirdeki en yakın hastaneye götürüldüm. Bana güzel bir bakım yapmışlardı orada. İki güne tekrar kendime gelmiştim. Bu arada hemşireleri çağıran annemmiş. Hemen haberdar olmuşlar benden. Tabi annem de benimle birlikte gelmiş ve hastanede yanımdan hiç ayrılmamış.
Hastaneden çıktıktan sonra annemle birlikte uçağa binip, mutlu bir şekilde evimize döndük. Kazayı çok ucuz atlatmıştım gerçekten. Eve döndüğümüz zaman sevinç çığlıkları patladı evin içinde. Yeniden evimde olduğum için çok mutluydum.