Doğa, dünyada bulunan canlı ve cansız varlıklardan oluşan, kendini sürekli yenileyen varlığın tümü anlamına gelir. Güneş olmazsa doğa kendini yenileyemez ve son bulur. Sevgi, canlılar arasında özellikle insanlar arasında hoşgörü, dostluk ve barışın anahtarıdır. Sevgi olmazsa canlılar arasında kaos, savaş, yıkımlar başlar ve yaşadığımız doğa biter.
Güneş, doğayı ısıtarak yaşamın kaynağı olduğu gibi, sevgi de doğanın ikinci güneşi gibi canlıları ısıtıp kaynaştırarak aralarındaki bağı güçlendirmektedir. Sevgi, yaşamın kaynağıdır. İnsanların aynı ailede, aynı ülkede ve aynı dünyada barış içerisinde yaşamasını sağlar, sevgi. Sevgi biterse ayrılık, kavga ve savaşlar başlar. Böylesine güçlü bir duygudur, sevgi.
Dolayısıyla sevgi üzerine pek çok yazı ve şiirler yazılmıştır. Sevgi ve doğa denince aklıma Yunus Emre’nin ”İncitme Gönül” şiiri gelir.
Çiçeklerle hoş geçin, balı incitme gönül,
Bir küçük meyve için, dalı incitme gönül.
Başın olsa da yüksek, gözün enginde gerek,
Kibirle yürüyerek yolu incitme gönül.
Mevlâ verince azma, geri alınca kızma,
Tüten ocağı bozma, külü incitme gönül.
Dokunur gayretine, karışma hikmetine
Sahibi hürmetine, kulu incitme gönül.
Sevmekten geri kalma, yapan ol, yıkan olma
Sevene diken olma, gülü incitme gönül.
Konuşmak bize mahsus, olsa da bir güzel süs,
Ya hayır de, ya da sus, dili incitme gönül.
Yunus Emre
Doğanın güneşle kendini yenilediği gibi biz de sevgiyle kendimizi yenilemeli ve sevgiyi tüketmeden barış içerisinde mutlu ve huzurlu yaşamayı öğrenmeliyiz.
Alp Eren GÜNGÖR