Sessiz Bir Yardım Çığlığı

Herkes telefon,tablet bağımlısı olmuştu.Masmavi gökyüzü yerine fabrika bacalarından çıkan dumanlar ve pis kokular kalmıştı.Her yer ev, fabrika,depo gibi yapıtlarla dolmuştu.Sadece ben ve nereden geldiği belli olmayan ,sadece benim duyabildiğim sessiz bir yardım çığlığı vardı.Nereden geldiğini bilmiyordum ama sanki “Beni bu dünyadan kurtar.” diyordu.Dışarı doğru başımı çevirdim ve sesin nereden geldiğini bulmaya çalıştım ama bir şey yoktu, ben de kitabımı okumaya devam ettim.Ve aniden tekrar aynı sesi duydum bu sefer penceremden bakmak istemedim, ben de dışarı çıkmaya karar verdim.Aileme dışarı çıkacağımı söyledim ama beni duymadılar çünkü herkes gibi onlarda telefon ile oynuyorlardı ben de kafama takmadım ve dışarı çıktım. Aramaya başladım. Ortalıkta hiçbir şey yoktu biraz ilerledim ve bir de ne göreyim o kadar fabrikanın arasında hayata tutunan küçük bir fidan vardı. Bana baktı ve “Beni bu dünyadan kurtar ve bana biraz su ver.” dedi. Ben de fidanı bir kaseye koydum , eve götürdüm. Biraz su verdim, küçük fidan kendine gelmişti bana baktı ve “Sen benim sessiz çığlığımı duyan ilk insansın sana çok teşekkür ederim.” dedi. Ben de ona önemli değil, yanıtını verdikten sonra anlatmaya başladı: Fabrikalar yapılmadan önce onun bulunduğu yer bir ormanmış burada çok eğlenirmiş ama bazı insanlar ormana gelmişler ve anne ağacı ve baba ağacı kesmişler , yavaş yavaş tüm arkadaşları,ailesi yok olmuş.Ama onu görmemişler çünkü daha çok küçükmüş. O günden bu güne nasıl olduysa hayata tutunmuş. Artık kendime bir arkadaş bulduğum için sevinmiştim ama birkaç gün sonra öldü ve teker tekrar onunla beraber tüm insanlar ölmeye başladı. Artık tek merak ettiğim şey benim ne zaman öleceğimdi….