Serlandiya, önemsiz bir ülkenin önemsiz başkenti olarak görülse de, sokakları, yemekleri ve kültürü ile muazzam bir kenttir. Serlandiyalılar, bu kenti seviyor; ancak dışarıdan bakıldığında, kent adeta bir çöp yığını gibi görünüyor. Tek katlı, birbiriyle bitişik evler, ne ağaç var ne bitki, sanki bir fabrika gibi.
Peki, Serlandiyalılar bu kente neden bu kadar düşkün? Cevap, onları yıllarca manipüle eden, sadık takipçilere dönüştüren liderlerinde gizli. Bu liderler o kadar ikna kabiliyetine sahip ki, insanları kolayca yönlendirebiliyor, hatta onları ölüme sürükleyecek kadar etkileyebiliyorlar. Ve bu kötü yürekli liderler, kendi çıkarları uğruna kenti bir çöplüğe çevirdi. Eskiden bu kentte dostluk, kardeşlik vardı; şimdi ise birbirine bakışları bile huysuz ve mutsuz insanlar dolu. Ama sorarsanız, “Liderimiz sayesinde çok mutluyuz.” derler.
Keşke Serlandiya gerçek bir ülke olsaydı. Keşke insanlar gidip bu ülkeyi ziyaret edebilseydi. Belki o zaman anlatılanların hayal olmadığını anlarlardı. Dünyada Serlandiya’nın adını taşımayan pek çok yer var ama hepsi Serlandiya gibi.
Ancak bir gün, bir grup cesur genç, zincirleri kırmaya, Serlandiya’nın dışına çıkmaya karar verdi. Seyahat ettikleri şehirlerde, uğradıkları yerlerde liderlerinin yalanlarının ne kadar saçma olduğunu gördüler. Yıllarca kafalarına kazınan propagandaların aslında boş sözlerden ibaret olduğunu fark ettiler. Her konuşma, her hasbihal onları daha da aydınlattı.
Bu uzun yolculuğun sonunda, Serlandiya’ya geri dönmeye karar verdiler. Artık sadece kendilerini değil, tüm halkı aydınlatmayı amaçlıyorlardı. Manipüle edilen liderin muhafızlarını teker teker aydınlatarak, ardından o lideri tahtından indirdiler ve kenti terk etmeye zorladılar. Aydınlanmış insanlar, önce evleri yıkmaya başladı. Her çekiç darbesi onları daha da mutlu ediyordu; yıkım sırasında yüzlerindeki tebessüm giderek büyüdü. Sonunda tüm evler yıkıldığında, artık kamplarda özgürce yaşayabilecek bir halk ve onları yönetecek lider kalmamıştı. Böylece Serlandiya, gerçek özgürlüğüne kavuştu.