Bir varmış bir yokmuş, İzmir’de yaşayan 6 yaşında İdil varmış. Ve idil bir gün annesiyle gece parka gitmiş, sokak lambalarının altından geçen insanlardan uzaklaşıyormuş, 5- 6 kez bu olay tekrarlanınca annesi sormuş:
– Niye öyle davranıyorsun.
İdil: Anne sokak lambalarının altından geçince bir şeyler arkamızda duruyor,demiş
Anne: Anladım sen arkalarındaki gölgelerden korkuyorsun.
Annesi sonra yürüyüp lambanın altına gitmiş. İdil sonra annesinden bile korkmaya başlamış. Zaman geçmiş eve doğru yürümeye başlamışlar annesi ile idil beraber eve yürürken İdil sokak lambalarının altından geçerken annesi “Sakın arkana bakma” demiş sonra zor da olsa eve gitmişler ve eve gittiklerinde elektrik kesilmiş, annesinin aklına parkta yaşadıkları gelmiş sonra annesi eliyle duvara kuş yapmaya başlamış, İdil başta korkmuş ama sonra alışıp o da oynamaya başlamış ta ki elektrik gelene kadar. Elektrik gelmiş ve oyunları yarıda kalmış. İdil’in korkusu geçmiş, annesi artık sakın arkana bakma demekten kurtulmuş.