Sahip olduklarının seni sahiplendiği bir dünyada, artık sadece ait olduğun şeylere ait olursun. Eskisi gibi bir sahibin olmaz, sadece “ait” olursun. Bu durumda, başkalarının sahipliği altında yaşamayı öğrenir ve buna göre davranırsın. Ancak bu sefer, sana sahip olanlar için çark tekrar dönmeye başlar ve sen sonradan sana sahip olanlara tekrar sahip olursun. Ve bu döngü böyle devam eder. Ancak bu döngü, aşk gezegenimizden gittiğinde sona erer.
Çoğumuz için mülkümüz, vazgeçilmezimiz ve paylaşılamazımızdır. Mala tutku ile bağlanır ve paylaşmak yerine cimrilik yaparız çünkü paylaşmak malı eksiltir korkusu vardır. İlk önce bir şeyi elde etmek ve ona sahip olmak için çabalarız, sonra da ondan mahrum kalmamak ve yoksun olmamak için korku, kaygı ve endişe duyarız. Ancak gerçek anlamda bir şeyi değerli kılan, onun güzel bir şekilde ihtiyaç sahipleriyle paylaşılmasıdır.
Örneğin, yeni bir gitar aldık ve onu korumak için harcamak istemiyoruz. Bu akşam bir konserimiz var ve eğer yeni gitarı kullanırsak ses daha güzel çıkabilir ve daha fazla para kazanabiliriz. Bu durumda, malı sadece sahip olmak için değil, güzel bir biçimde paylaşmak için kullanmak önemlidir. İşte gerçek değer ve anlam burada yatar.