Artık ben Türkiye’nin
ve okulumuzun kahramanıydım.
Hayatımda ilk defa o sabah okula geç kalmıştım. Sınıfa telaşla girdim ve kimsenin olmadığını fark ettim. Şaşkınlık ile etrafıma bakarken aşağıdan seslerin geldiğini duydum. Herkesin büyük bir korku içerisinde dizlerinin üstüne çöktüğünü gördüm. 3 tane silahlı adam okulu rehin almıştı. Dışarı çıkıp soluklandım ve ne yapmam gerektiğini düşündüm. Yapmam gereken şey çok basitti; polisi aramak, ama ben arkadaşlarımın tehlike içinde durmalarına daha fazla göz yumamazdım. Polisi aradıktan hemen sonra bir plan yaptım. Kameralara bakıp okulda başka silahlı adam olmadığından emin olduktan sonra arkadaşlarımın bulunduğu koridora gittim. 3 silahlı adamdan birini bayıltabilecek büyüklükte bir taş almıştım. artık hazırdım derin bir nefes aldım ve taşı tüm gücümle adamın tam kafasına fırlattım. Adam bayılmıştı tam istediğim gibi olmuştu. Hemen silahını aldım ve başımı kaldırdığımda diğer adamların şaşkınlıklarından faydalanan arkadaşlarım silahlı adamlara doğru koştuğunu fark ettim. Tüm adamlar bayılmıştı. Ardından polisler geldi ve silahlı adamları kelepçeleyerek götürdüler. Okulun kapısına kadar omuzlarda taşıdı arkadaşlarım beni. herkesin hep bir ağızdan ‘Emre’ diye bağırıyordu. Çok mutluydum. Artık okulumuzun kahramanıydım. Tüm gazeteciler okulun kapısının önündeydi. Benimle bir röportaj yapmak istiyorlardı. Ben gazetecilere döndüm ve bunun bir kahramanlık değil vatandaşlık görevi olduğunu söyledim.
Derinden bir ses geliyordu. ‘Emre, Emre, Emreeeeee’ annem “Geç kaldık hadi kaldık.” diyordu her şey rüyamdaki gibiydi yoksa gerçek mi oluyordu ?