Saat 22.30 olmuş.Yanlış hatırlamıyorsam sabah saat 8’de çalışmaya başlamıştım.İki gün önce sabah 8’de…Artık kafamda dönüp duran düşüncelere daha fazla hakim olamadığım anda imdadıma elinde en sevdiğim kurabiye ve çay ile laboratuvarımı temizlemekle görevli bayan yetişiyor.Bu kurabiyeleri bilerek getirdiğine eminim.Çünkü o da benim bu lezzetli şeyleri yemek için o an her ne işle meşgulsem bırakacağımı çok iyi bilir.Kendisi de tıpkı benim gibi çok konuşkan biri olmadığından onun bu hareketi ile artık çalışmalarıma ara vermek zorunda olduğuma kanaat getirerek kurabiyelere doğru yöneliyorum.Sonrası karanlık.
Gözlerimi hastane odasında açıyorum.Önceleri her şey çok bulanık görünüyor ama gözlerim bu işığa alıştıkça bana merak ve endişe ile bakan laboratuvar temizliğinden sorumlu bayanı görüyorum.Ona bir şey söyleyemeden doktor olduğu belli olan adam içeri giriyor.Fazla yorgunluktan kendimden geçmişim.İki gündür uyumadan çalıştığımı duyunca resmen tepesi atıyor.Kendimi toparlayana kadar bana yardımcı olacak biri olup olmadığını soruyor.Bırakın yardımcı olmayı karşılaşsak selam verecek biri bile yok hayatımda.Çok özür dilerim temizlik ile görevli bayanı unutmuşum.Sanırım artık aldığı ücretten fazlasını düşünüyor.Sağlığım gibi.Ona da yük olmak istemediğimden kendimi daha iyi hissedene kadar hastanede kalmayı kabul ediyorum.
Bir hafta geçmesine rağmen daha hastaneden yeni çıkabildim.Tamam hemen çalışmaya devam edecek kadar kafayı yemiş değilim.Yalnızca Temizlikçi bayana izin verdiğimden kalan eşyaları toparlayacağım.O son iki günde biraz fazla dağıtmışım da.Evime yani laboratuvarımın olduğu yere vardığımda köşede oturan birini görüyorum.Bir evsiz.fark ettirmedan ona bakarak evin kapısını açıyor ve içeri giriyorum.Her ne kadar insan ilişkilerini yapmacık bulan ve hayatında fazlalık istemeyen biri de olsam yardıma muhtaç biri görünce dayanamıyorum.İçeri girdiğimde gözüme bayılmadan önce yemeye yeltendiğim kurabiyeler takılıyor.Evin dışında aç oturan biri olmasa bunların hepsini mideye indirirdim ama sanırım kurabiyeler tatması gereken daha önemli biri var.Belki de hayatında hiç tatmadı bu güzelim kurabiyelerden.Hayatta herkesin en az bir kere yemesi gereken bu tatlı atıştırmalığı ona götürüp nazikçe isterse yiyebileceğini söylüyorum,o da tiraz etmeden yemeye başlıyor.Bir dakika.Karanlıkta fark edememişim.Bu kurabiyelerin rengi neden farklı?Karşımdaki, kurabiyeleri yedikten sonra bana ona biraz para verip veremeyeceğimi soruyor.O an daha önce hiç yapmadığımı bir şey yaparak ona cüzdanımdan biraz para çıkarıp veriyorum.Sanki bunu yaparken kendi irademle değil de bana bunu yaptıran biri varmış gibi hareket ettiğimi fark ediyorum.Az önce ne oldu?Yalpalayarak şaboratuvara giriyor ve düşünmeye başlıyorum.Evet evet,o adam bana lütfen diyene kadar cevabım kesin hayırdı.Lütfen kelimesi istemsizce beni harekete geçirdi ama neden?Gözlerimi anlamsızca çevrede dolaştırırken kalan birkaç kurabiye ve yanında içindeklerinin yarısı dökülmüş olan 3 şişe görüyorum.Bir dakika dökülmüş mü?Kurabiyeler…
Bundan yaklaşık üç yıl sonra Kongodaki yardım amaçlı gezimden dönüyorum.Sıradaki durağım Nijerya.Buralara nasıl mı geldim?Evet daha birkaç satır önce kurabiyeler ile başım dertteydi.Evet o kurabiyeler sadece beni değil tüm dünyayı değiştirdi.Kurabiyelerin üstüne üzerinde ayrı ayrı çalıştığım insanın objektifliğini,mantığını ve ileri görüşlülüğünü açığa çıkaran ilaçlardı.Kurabiyelerin rengini değiştirenler de onlardı.Elbette sadece rengini değil,üçü birleştiğinde kurabiyelerde yiyen kişinin karşısındakinin vicdanını harekete geçiren bir özellik oluşturuyorlardı.Ve bunun için de kurabiyeyi yiyen birinin ”Lütfen” demesi gerekiyordu.İlaçların asıl işleyişi de değişmemişti.Sonunda lütfen denen bir cümlenin karşıdakinde bu etkiyi yaratması için gerçekten karşıdaki kişiye başkasına zarar vermemek koşulu ile yardımcı olacak bir şey olması gerekiyordu.Kısacası mantıklı,objektif ve ileride faydalı olacak bir şey.Bu projeden kimseye bahsetmedim çünkü maddi amaçla kullanılmasını istemiyordum.Bağış kampanyası adı altında kurabiye firmasıyla da iş birliği yaparak fakir ülkelerdeki insanlara kurabiye götürüyorum.Yanımda gerçekten istese açlığa ve sefalete son vermeye yardımcı olacak insanları da götürüyorum ki kurabiyeyi yiyen insanlar dertlerini anlatırken bu insanların vicdanlarına dokunsun ve onlar da yardımcı olmak için harekete geçsinler.Eğer bir gün kendi içinde yaşadığı karamsar dünyayı herkesin yaşamasını istediği için insanların gözlerini açmak amacıyla üç farklı ilaç yapan ama sonunda tüm dünyaya yardım etmek amacı ile kapı kapı dolaşmaya başlayan bir tanıdığınız varsa dikkatli olun elinde sihirli kurabiyeler olabilir.
https://weheartit.com/entry/233973022
https://www.google.com.tr/url?sa=i&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwioor7ajt7eAhUNJ1AKHeK4BmwQjRx6BAgBEAU&url=https%3A%2F%2Fwww.wallpaperflare.com%2Flaboratory-room-cyberpunk-futuristic-wallpaper-201825&psig=AOvVaw0NsLKTr82M8f7WzZIq6EIL&ust=1542636392589781
https://weheartit.com/entry/277410178
https://weheartit.com/entry/211396525