Bugün çok heyecanlıyım çünkü bu sene Cumhuriyetimizin kuruluşunun 100. yılı. Ben de arkadaşlarımı bilgilendirmek için bir şeyler yapmak istiyorum. Öyle bir şey olsun ki herkes gelip baksın. Ne yapabileceğim hakkında bütün gece düşündüm, aklıma bir fikir gelmedi. Ben de tam yatarken anneme sordum ve annem dedi ki, “Bir poster yap o zaman.” Bütün gece düşündüm, aklımdan poster yapma işi hiç çıkmadı. Sabah uyanınca bir karar aldım, annemin dediği gibi bir poster yapacaktım. Okula geç kalmamak için hemen yapmaya, postere önce kurtuluş yolunu çizip altına açıklamasını yazdım, sonra da Mondros Ateşkes Antlaşması gibi diğer antlaşmaları yazdım. Atatürk’ün aile üyelerinin resmini yapıştırıp çok güzel bir aile ağacı çizdim, aile ağacının altına da kimin kim olduğunu yazdım (Mesela, Zübeyde Hanım annesidir gibi açıkladım.) Posteri yetiştiremediğim için o gün okula maalesef götüremedim. Tabi ki bazı arkadaşlarıma posterden bahsettim, bütün arkadaşlarım duydukları kadarını bile çok sevdi. Öğretmenim de bu fikrime bayıldı (Tabi ki de bayılmadan kastettiğim gerçek bayılma değil.) Akşam eve giderken çok heyecanlıydım çünkü bitirip yarın öğretmenimize verecektim, eve gelince hemen tamamladım. Sonra aklıma bir fikir geldi, posterime Atatürk’ün “Ne mutlu Türküm diyene” gibi ünlü ve bilinen sözlerini de ekledim. O gece heyecandan uyuyamadım. Arkadaşlarımın ne tepki vereceğini çok merak ediyordum. Sabah erkenden uyandım ve okula gittim. Arkadaşlarım posterimi çok beğendi ve beni hep birlikte alkışladılar.
Durup şunları düşündüm: Ben bunları cumhuriyet sayesinde yapabiliyordum, ben bunları Atatürk sayesinde yapabiliyordum. İyi ki Atatürk gibi bir şansı oldu bu milletin.
CUMHURİYETİMİZİN 100. YILI KUTLU OLSUN!