Zaman ne çabuk geçmişti.Nereden nereye gelmiştim.Bugün yalnız başıma huzur evindeydim.Burada yalnız başıma olamamın sebebi ise oğlumu anlamayıp ona kötü davranmamdı. Yaptıklarımdan pişmandım.Hatta bazen uyurken rüyamda oğlumun geldiğini görüyordum ve bana,
-Neden baba diye soruyordu.
Bunca yıldan sonra bu sorunun cevabını buldum.Annem, babam da beni hiç sevmemişti.Sevgisiz büyüdüm.Oğluma da sevgi veremedim bu yüzden. Tıpkı su verilmeyen çiçeğin solması gibiydi.Belki geç ama kendimi oğluma affettirmeliyim.Tam böyle düşünürken oğlumun yanıma geldiğini fark ettim.Yanıma oturup,hergün bana düzenli yemek getireceğini ve beni her zaman görmeye geleceğini söyledi.O bunları düşünürken ben ona sıkıca sarılmak istedim,ama izin vermezdi.Bende yapamadım.
Zaman su gibi akıyordu.Tam bir yıl geçmişti ve oğlumun doğum gününü bile kutlayamamıştım. O sade arkadaşlarıyla kutluyordu.Yokluğumu hissetmiyordu bile.Bu benim suçumdu.
Bugün büyük gündü artık.Oğlumla konuşacaktım.Çünkü öleceğimi hissediyordum.Oğlumu hemşireye arattırıp onunla konuşmak istediğimi söyledim.Bir saat sonra oğlum geldi.Sessizce yanıma oturdu.Oğluma söyleyemediğim hatalarımı ve özürümü yazdığım günlüğü ona verdim.
-Bu ne baba ? diye sordu
-Günlüğüm dedim
-Sen günlük mü tuttun? dedi
-Evet dedim.Ama bir şartla bunu okumanı istiyorum.
-Olur dedi
-Sana bir defa sıkıca sarılayım dedim.Sarıldık birbirimize.Şimdi çok mutluyum ve böyle ölebilirim diye düşünüp gözlerini yumdu.Artık ölmüştü hemde en mutlu olduğu yerde.