“Evet, sayın seyirciler. Bugün, insan vücudunun içindeki organlarla beraber en önemlisini seçeceğiz.” dedi Sunucu Kumsal Hanım.
İlk konuk olarak Kalp geldi ve kendinden bahsetti.
“Ben, tüm vücuda kan pompalarım. Dolaşım sisteminin ana organıyım.” dedi.
İkinci olarak Beyin geldi.
“Ben, vücudun denetim merkeziyim. Duygu ve hislerin oluşumu, öğrenme, hafıza gibi bilişsel faaliyetler, doku ve organların çalışması, hormon üretimi, yürüme ve konuşma gibi istemli kas hareketleri, istemsiz kas hareketleri gibi birçok işlevi yerine getiririm.” dedi.
Sonra Akciğer, Mide, Soluk Borusu, Böbrek gibi organlar geldi ve görevlerinden bahsetti. Hepsi kendisinin en özel, en önemli organ olduğunu düşünüyordu.
Bir organ hariç: Karaciğer.
Konuşma sırası Karaciğer’e geldiğinde o, şu sözleri söyledi:
“Görevim, vücuttaki toksin maddeleri uzaklaştırmaktır. Ayrıca metabolizma ve sindirim sisteminde rol alırım. Ama en özel veya en önemli organ olduğumu düşünmüyorum.” dedi.
Cümlesini tamamlayamadan seyirciler gülmeye başladı, diğer organlar da Karaciğer’le dalga geçti. Karaciğer, cümlesine devam edemeyecek kadar üzülmüştü. Programı ve vücudu terk etti.
Programda ise Beyin ve Kalp, berabere kalmış bir şekilde kavga ederek vücuda dönüyordu. Ancak döndüklerinde, normalde Karaciğer’in işlemesi gereken zehirler kana boşalmış ve kandaki alyuvar hücrelerini öldürmüştü.
Organlar, Karaciğer’in dediğini anlamış ve onu aramaya başlamıştı. Onu bulduklarında ise Karaciğer’den özür dilediler. O günden sonra organlar, her birinin farklı konularda çok önemli olduğunu anladılar.