Sizin hiç ” el alem, onlar, bunlar, şunlar ” ne der kaygısıyla yapamadığınız herhangi bir şey oldu mu? Ben çok oldu. Mesela en basit örnek ile, biliyor musunuz ilmiyorum ama ben zeka küplerinin bir çoğunu çözebiliyorum, hatta bunun ile alakalı bir “youtube” kanalım bile var. Ama her videodan önce, ” acaba şunu şöyle mi yapsam, böyle mi yapsam diye” videoya hazırlanırken 1 saat kafa yoruyorum. Çünkü çekeceğim videonun, her 10 kişiden en az 9’una hitap etmeli. Ama işin güzel yanı, bundan zevk alıyorum. Yani hiç sıkılmıyorum çünkü ben bunu bir eğlence olarak yapıyorum çünkü ben sıkılıyorum, başkaları da sıkılıyordur diye bu tarz keyif videoları çekiyorum. Yani özel bir amacı yok. Ama mesela başka bir örnek ise, (yine küp çözerken) bazen isteksizce çok duraksıyorum. Ve ister istemez “acaba içlerinden ne kara çözüyor hep duruyor” diyorlar mı diye de habire kafa yoruyorum. Ama sonra kaldığım yerden devam ediyorum ve toparlıyorum. Sonra da bir daha o duraksama hakkında hiç düşünmüyorum çünkü daha sonra daha iyisini yapabileceğimi biliyorum.
Peki bunun gibi durumlar sizin için de geçerli mi? Eğer geçerliyse onlar neler. Bir düşünün ve benim gibi bit çözüm bulmaya çalışın. Kendimize iyi bakın.