Eski zamanlarda uzak topraklarda yaşamış bir sanatçı vardı. Bu sanatçının eserlerini kimse önemsemiyordu. Sanatçı ise buna anlam veremiyordu. Bu sanatçı düzenli olarak haftanın üç günü her zaman kahvehaneye giderdi. Kahvehanede arkadaşlarıyla otururken her zaman “Acaba neden eserlerim rağbet görmüyor?” diye kendine sorardı. Ama arkadaşları bu soruya zaten alışmışlardı. “Ne bileyim?” diye yanıtlarlardı hep. Sanatçı bu durumdan hep sıkılırdı. ” En azından insan motive eder.” diye söylenirdi. Sonra sohbete dalarlardı ve yaklaşık üç saatliğine bütün dertlerini unuturdu. Sanatçı her hafta resmen yeni bir hayata adım atıyordu ve her hafta arkadaşlarıyla buluşmayı bekliyordu.
Sanatçı yine klasik bir salı günü arkadaşlarıyla kahvehanede sohbet ederken bir adam yanlarına geldi. Adam genç bir adamdı ama daha o yaşta saçlarında tutam tutam beyazlık görülebiliyordu. Adam sanatçıya bakıp bir kahve almak için borç para istedi. Sanatçı bu duruma kızmıştı. ” elin dilencisi de bizi bulur anca.” diye düşündü. Ona neden dilenci olduğunu sordu. Genç adam gücenmişe benziyordu. Adam ” Ben sanatçıyım ama eserlerim rağbet görmüyor. Normalde müzisyenimdir.” diye cevap verince sanatçı çok şaşırdı. O da “Bende sanatçıyım dedi. Ama ben ressamım.” dedi. Genç adam da şaşırmıştı. “Vay be halimize bak. Meslektaşlarımız galalara çıkarken ben burada dilenci sende kahveci olarak karşılıklı bakışıyoruz. Evrenin bir mesajı olmalı değil mi.” deyip tiz bir kahkaha attı. Aynı gün bulundukları bir şehirde galeri vardı ve dünyanın dört bir yanından insanlar bu galeriye akın edecek diye haberler duymuştu sanatçı. O gün genç adamla birlikte o galeriye gitme kararı adlı. İki sanatçının da eserleri rağbet görmediği için çoğu kişi onları tanımamıştı. Ama galeride gezerken genç adam yeni bestelenen şarkıların notalarına bakarken “Benimki çok daha sade ve güzel demişti.”. Sanatçı da ona “Belki bu yüzden eserlerini sevmiyorlardır dedi.”. Bu konuşma geçerken orada bir piyano gördüler ve genç adamın yoğun ısrarı üzerine piyanoyu çaldı. Sanatçı hayatının en güzel seslerini işitmişti. Bütün galeri oraya toplantı ve büyük ilgi topladı. Sonra sanatçı bir resimi eleştirirken kendi eserini halka sundu ve o da çok beğeni topladı. İşte o zaman anladılar. Aslında eserleri değersiz değil. Sadece o civardaki insanlar ilgisiz.