Günlerden bir gün annemle ben hastaneden yorgun ve bitkin halde dönüyorduk. Neden mi hastanedeydik? Benim göğsümdeki kimsenin takmadığı (bir tek annemin taktığı) bir çıkıklıktan dolayı.Her neyse o başka olay da… Ben önde oturuyordum, işte Etimesgut’tan dönüyoruz. Allah Allah, yolda bir yaşlı adam(çok yaşlı) otostop çekmekte. Annem direk kenara çekti. Üstü başı dağınık bir amcaydı. Buradan ona selamlar, neyse işte annem durduğunda adam nefes nefese arabaya atladı. Belli ki dışarıda uzunca otostop çekermiş bu adamcağız, yani tabi herkesi almazsın yoldan ama adam çok yaşlı ve üşümüş olmalıdır. Adam bize en az… bir dk *bam şak* tamam 21 kez dua etmiştir. Diye hatırlıyorum (21 den daha fazla etti de 21 den sonrasını sayamadım). Adama annem: “Nereden geliyon.. nereye gidiyon?” dedi. Adam: *nefes nefese* “Etimesqut, şuradaki markete giceydum, hiç arkadaş yok benim komşularım bana bakar bi kız var arabası var o bana bir şeyler alcaktı buluşacağım onla. Bitane komşu var o da bana bi daire ayırttı, valla komşularım da bana yemek getiriyor dedi.” Böyle uzunca şeyler derken ben sustum… ilk çok özür kötü biri sandım ama buları duyunca cüzdanımı ona vermek istedim. Belli ki adamın parası e evi yok, neyse onu markete bıraktık.
